Nasionoznawstwo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nasionoznawstwo – nauka z obszaru nauk rolniczych, zajmująca się poznaniem morfologii, anatomii, a także procesów fizjologicznych i biochemicznych zachodzących w nasionach roślin dzikich, uprawnych i chwastów podczas ich dojrzewania i spoczynku.

Nasionoznawstwo w dużej mierze opiera się na doświadczalnictwie polowym. Zaliczane jest do nauk praktycznych w odróżnieniu od badań podstawowych.

Dzięki wartości diagnostycznej nasion i dużej ich trwałości, szczególnie tkanek okrywających, nasionoznawstwo odegrało ważną rolę w badaniach paleobotanicznych^[1].

Początkowo nasionoznawstwo wchodziło w zakres botaniki ogólnej, dopiero potem w miarę jej rozwoju wyodrębniła się w osobną dyscyplinę. Do jej rozwoju przyczyniły się m.in. zwiększone zainteresowanie rolnictwa wprowadzaniem do uprawy nowych roślin oraz zwalczanie chwastów. Konieczność opracowania metod oceny wartości materiału siewnego oraz właściwości i cech^[1].

W Polsce pierwsza stacja kontroli nasion powstała w 1876 roku w Żabikowie pod Poznaniem^[1].

• Karpologia

• Danuta Młodzianowska: Nasionoznawstwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1984, s. 159. ISBN 83-09-00272-6.