Neofityzacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Neofityzacja – jedna z form degeneracji fitocenoz.

Polega na ułatwieniu rozwoju gatunków obcego pochodzenia w stosunku do danej fitocenozy^[1]. Jest to sytuacja, w której:

• neofity mają ułatwione wnikanie do składu gatunkowego zespołów roślinnych,
• gatunki obce wprowadzane zostają sztucznie przez człowieka w celach np. ozdobnych (w Polsce są to np. sosna wejmutka, dąb czerwony)^[2], czeremcha amerykańska czy robinia akacjowa^[3].

Szczególnym przykładem neofityzacji jest pinetyzacja, polegająca na zakładaniu drzewostanów (na siedliskach lasów liściastych), w których dominują gatunki iglaste (świerk pospolity, sosna zwyczajna). Może to prowadzić do przekształceń właściwości gleby i przeobrażeń składu runa^[3].