Nerw oczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nerw oczny oznaczony nr 1

Nerw oczny (łac. nervus ophthalmicus) – w anatomii człowieka pierwsza i zarazem najmniejsza gałąź nerwu trójdzielnego, nerw zaopatrujący górną część twarzy. Jest to nerw czuciowy[1].

Rodzaj

[edytuj | edytuj kod]

Jest to nerw tylko czuciowy, aczkolwiek posiada on kontakt ze zwojami przywspółczulnymi.

Przebieg

[edytuj | edytuj kod]

Nerw ten rozpoczyna się w zwoju trójdzielnym, miejscu podziału nerwu trójdzielnego. Kieruje się do przodu, będąc najwyżej położoną gałęzią wychodzącą z tego zwoju. Oddaje szybko gałąź namiotową, unerwiającą namiot móżdżku, po czym przechodzi poprzez szczelinę oczodołową górną, by wejść do oczodołu. Tam dzieli się na nerwy łzowy, czołowy i nosowo-rzęskowy.

Gałęzie

[edytuj | edytuj kod]

Obszar unerwienia

[edytuj | edytuj kod]

W obszar unerwiany przez nerw oczny wchodzą:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom V. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 185–190, ISBN 978-83-200-3258-1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]