Nerw skalisty głęboki – Wikipedia, wolna encyklopedia
Nerw skalisty głęboki (łac. nervus petrosus profundus) – w anatomii człowieka nerw będący gałęzią nerwu szyjno-tętniczego wewnętrznego, odchodzący od splotu szyjno-tętniczego wewnętrznego. Nerw skalisty głęboki zawiera jedynie włókna współczulne. Przebijając otwór poszarpany wychodzi na powierzchnię zewnętrzną podstawy czaszki. Współtworzy wraz z nerwem skalistym większym nerw kanału skrzydłowego i stanowi korzeń współczulny zwoju skrzydłowo-podniebiennego[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Adam Bochenek , Michał Reicher , Anatomia człowieka. Tom V. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 270, ISBN 978-83-200-3258-1 .