Niżówka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niżówka – okresowe obniżenie stanów wody w ciekach powierzchniowych (rzeki, strumienie), poniżej umownie przyjętych wartości granicznych. Powstaje na skutek niedoboru zasilania atmosferycznego, zmagazynowania wody w pokrywie śnieżnej, a także przerwania zasilania podziemnego w wyniku przemarznięcia podłoża i zlodzenia części przekroju poprzecznego rzeki.

Podczas niżówki cieki zasilane są z zasobów podziemnych, co prowadzi do obniżenia zwierciadła wód podziemnych. W obszarach suchych i półsuchych oraz na terenach krasowych wiele cieków podczas niżówki zupełnie wysycha.

Na obszarze Polski przeważają niżówki letnie i letnio-jesienne, których częstą przyczyną jest susza^[1].

Zobacz hasło niżówka w Wikisłowniku

Barbara Nowicka: Niżówki i susze. W: Andrzej Richling, Katarzyna Ostaszewska: Geografia fizyczna Polski. Warszawa: PWN, 2005, s. 157. ISBN 83-01-14426-2.

• Wezbranie
• Susza