Niebieski szlak turystyczny Kuźniaki – Pogorzałe – Wikipedia, wolna encyklopedia
Niebieski szlak turystyczny Kuźniaki – Pogorzałe – szlak turystyczny na terenie Gór Świętokrzyskich. Szlak został wytyczony i oznakowany w latach 1959–1960 z inicjatywy Witolda Wigury i Teodora Zielińskiego. W 1972 r. szlak został przemalowany na niebieski.
Opis szlaku
[edytuj | edytuj kod]Szlak imienia Stanisława Malanowicza.
- Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz,
Przebieg szlaku
[edytuj | edytuj kod]Odległość | Atrakcje | Punkt | Skrzyżowania szlaków |
---|---|---|---|
0,0 km ![]() | ![]() | Kuźniaki PKS | ![]() ![]() |
![]() | Dobrzeszów | ||
5,0 km ![]() | ![]() ![]() ![]() | Góra Dobrzeszowska | |
7,0 km ![]() | ![]() | Gruszka | |
8,0 km ![]() | Jóźwików PKS | ||
13,0 km ![]() | Węgrzyn | ||
14,0 km ![]() | Grębosze | ||
15,0 km ![]() | Mościska Małe | ||
16,0 km ![]() | Mościska Duże | ||
22,0 km ![]() | ![]() ![]() | Sielpia Wielka PKS | ![]() ![]() |
23,5 km ![]() | Sielpia Kąpielisko PKS | ||
28,0 km ![]() | Piekło ![]() | ||
30,0 km ![]() | Niebo | ||
![]() | Izabelów | ||
34,5 km ![]() | Stadnicka Wola | ||
37,0 km ![]() | ![]() ![]() ![]() ![]() | Końskie PKP, PKS | ![]() ![]() |
38,5 km ![]() | Końskie Stary Młyn | ||
45,0 km ![]() | ![]() | Stara Kuźnica PKS | |
48,0 km ![]() | Piasek | ||
![]() | Wielka Wieś | ||
54,0 km ![]() | ![]() | Furmanów PKS | |
61,0 km ![]() | ![]() | rezerwat Skałki Piekło pod Niekłaniem | ![]() ![]() |
65,5 km ![]() | Borki | ||
67,0 km ![]() | Rędocin | ||
70,5 km ![]() | ![]() | rezerwat Ciechostowice | ![]() ![]() |
73,5 km ![]() | Majdów | ||
74,5 km ![]() | Łazy | ||
77,5 km ![]() | ![]() | cmentarz partyzancki | ![]() ![]() |
81,0 km ![]() | Pogorzałe PKS, MPK | ![]() ![]() |
Galeria
[edytuj | edytuj kod]- Wielki piec hutniczy w Kuźniakach
- Koło wodne z młotem w muzeum w Sielpi Wielkiej
- Pomnik Henryka Dobrzanskiego (mjr Hubal) w Końskich
- Oranżeria egipska w Końskich
- Wieża gichtociągowa w Furmanowie
- Skały w rezerwacie "Skałki Piekło pod Niekłaniem"
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Karol Piasecki, Radomskie szlaki piesze, PTTK „Kraj”, Warszawa 1990 r.