Niszczyciele typu Cassin – Wikipedia, wolna encyklopedia
USS Cummings (DD-44) | |
Kraj budowy | |
---|---|
Użytkownicy | |
Wejście do służby | 1913 |
Planowane okręty | 4 |
Zbudowane okręty | 4 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność | |
Długość | 93 m[1] |
Szerokość | 9,2 m[1] |
Zanurzenie | 3,1 m[1] |
Napęd | 2 turbiny Parsonsa |
Prędkość | 30,1 węzłów[1] |
Załoga | 8 oficerów i 98 marynarzy[1] |
Uzbrojenie | 4 x 102 mm (Mk7), |
Niszczyciele typu Cassin – typ amerykańskich niszczycieli z okresu I wojny światowej.
Były pierwszymi okrętami mającymi na uzbrojeniu nowe działa kalibru 102 mm. Liczba wyrzutni torpedowych została podwojona w stosunku do czterech będących na uzbrojeniu niszczycieli typu Paulding. Dodatkowe uzbrojenie podniosło wyporność do ponad 1000 ton i obniżyło prędkość do poniżej 30 węzłów.
Jednocześnie powstawały cztery niszczyciele typu Aylwin i są one często uważane za okręty typu Cassin.
Niszczyciele typu Cassin brały udział w działaniach I wojny światowej jako eskorta konwojów. Po wojnie uczestniczyły w patrolach rumowych, będąc przez większość lat 20. XX wieku na stanie United States Coast Guard. Wszystkie zostały sprzedane na złom w połowie lat 30. XX wieku.
Niszczyciele typu Cassin
[edytuj | edytuj kod]Dane okrętu | Zdjęcie |
---|---|
USS "Cassin" (DD-43)
| |
USS "Cummings" (DD-44)
| |
USS "Downes" (DD-45)
| |
USS "Duncan" (DD-46)
|