Nu jazz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2010-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nu jazz (elektro-jazz, jazztronica, phusion) – styl muzyczny, w którym występuje połączenie elementów jazzowych z muzyką elektroniczną. Tak samo jak electronica, styl ten jest bardzo szerokim pojęciem charakteryzującym wiele podstylów.

Jego powstanie datuje się na lata 90. XX wieku. Do pionierów gatunku należą norwescy eksperymentatorzy: Bugge Wesseltoft, Eivind Aarset, trębacz Nils Petter Molvær, gitarzysta Terje Rypdal, wokalistka Sidsel Endresen.

Pojęcie to obejmuje taką muzykę jak jazz house, będącą połączeniem żywych instrumentów i elektronicznego brzmienia. W ramach nu jazzu wyróżnia się również muzykę w większym stopniu elektroniczną (np. PhusionCulture).

Przykłady grup tworzących muzykę w stylistyce nu jazzu:

• St Germain (Francja)
• Skalpel (Polska)
• Jazzanova (Niemcy)
• Fila Brazillia (Wielka Brytania)