O-I – Wikipedia, wolna encyklopedia

O-I
Ilustracja
Projekt czołgu O-I
Dane podstawowe
Państwo

 Japonia

Typ pojazdu

czołg superciężki

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

11

Historia
Prototypy

1940–1945

Produkcja

1940–1945

Wycofanie

1945

Egzemplarze

2 (jeden 100 tonowy O–I i jeden 120 tonowy O-I)

Dane techniczne
Silnik

2 silniki benzynowe V–12 o mocy 500 KM

Pancerz

200 mm

Długość

10 m

Szerokość

4,2 m

Wysokość

4 m

Masa

120–150 ton

Osiągi
Prędkość

25 km/h (na drodze)

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1x Działo 105 mm (Typ 92)
1x Działko 37 mm (Typ 1)
3x lkm 7,7 mm (Typ 97)

O-I – ogólna nazwa serii prototypowych czołgów superciężkich, budowanych przez Japonię w okresie II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Czołgi typu O-I miały być używane podczas działań wojennych na teatrze Pacyficznym. O-I miały ważyć od 100 (Typ 100) do 120 ton (Typ 120) i mieścić 11 ludzi w załodze pojazdu. W 1944 roku, tylko jeden model 120-tonowego O-I został wybudowany i wysłany do Mandżurii, lecz oficjalnie nigdy nie był widziany podczas starć. W oryginalnych planach typ O-I miał zawierać 3 wieżyczki (jedna z działem wielkokalibrowym i dwa małe działka o mniejszych kalibrach). W planach czołgów typu O-I był również czołg ultraciężki, który miał posiadać co najmniej 4 wieżyczki, lecz jest mało prawdopodobne, aby taki czołg był kiedykolwiek zbudowany.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]