OAO 1 – Wikipedia, wolna encyklopedia
OAO 1 (Orbiting Astronomical Observatory 1) – amerykański teleskop kosmiczny należący do serii OAO. Pierwsze z trzech obserwatoriów kosmicznych tego typu, które znalazło się na orbicie. Z powodu awarii systemu zasilania w energię nie rozpoczął obserwacji astronomicznych.
Budowa
[edytuj | edytuj kod]Długość satelity wynosiła 5,5 m, średnica 2,1 m, masa 1774 kg. Satelita miał kształt graniastosłupa ośmiobocznego, do którego zamontowano dwa panele baterii słonecznych mające dostarczać energię elektryczną[1].
Misja
[edytuj | edytuj kod]Misja rozpoczęła się 8 kwietnia 1966 roku, kiedy rakieta Atlas Agena D wyniosła z Cape Canaveral Air Force Station na niską orbitę okołoziemską pierwszy teleskop kosmiczny z serii OAO. Po znalezieniu się na orbicie satelita otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-031A. Głównym zadaniem satelity miało być badanie źródeł promieniowania gamma. Początkowo misja przebiegała prawidłowo, jednak z powodu awarii ogniw słonecznych i rozładowania się baterii, została zakończona po wykonaniu 20 okrążeń Ziemi[2] .
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Staniewski ↓, s. 16.
- ↑ OAO 1(1966-031A) ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- OAO 1(1966 031A). NASA gov. [dostęp 2017-03-23]. (ang.).
- OAO 1. Gunter's Space Page. [dostęp 2017-03-23]. (ang.).
- Mark Wade: OAO. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2017-03-23]. (ang.).
- Jonathan McDowell: Launch Log. Jonathan's Space Home Page. [dostęp 2014-05-13]. (ang.).
- OAO 1. N2YO. [dostęp 2017-03-10]. (ang.).
- Systemy wykorzystania sztucznych satelitów. W: Edmund Staniewski: 15 lat podboju kosmosu 1957-1972. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1974, s. 137.