Obniżenie podlaskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Obniżenie podlaskie – depresją powierzchni cokołu krystalicznego platformy wschodnioeuropejskiej.

Leży na południe od wyniesienia mazurskiego, prawie w całości na terenie Polski. Jest to depresja wydłużona w kierunku wschód–zachód, o osi nachylonej na zachód. Powierzchnia krystaliniku na wschodzie leży na głębokości ok. 500 m, na zachodzie – ok. 4000 m. Obniżenie podlaskie jest asymetryczne – jego oś leży bliżej południowego skrzydła. Północne skrzydło jest łagodne; na południowym występuje kilka dużych, równoleżnikowych uskoków oddzielających obniżenie od zrębu Łukowa. Granicami obniżenia podlaskiego są: na północy wychodnie spągu skał osadowych na powierzchni podpermskiej, na południu wymieniona już strefa dyslokacyjna^[1]. Pokrywę tworzą skały ediakaru, starszego paleozoiku, permu, jury, kredy, trzeciorzędu i czwartorzędu^[2].

• Ewa Stupnicka, Marzena Stempień-Sałek: Geologia regionalna Polski, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, wyd. 4 zmienione, Warszawa 2016, ISBN 978-83-235-2022-1