Obrąbek stawowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2010-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Obrąbek stawowy (łac. labrum glenoidale) – trójkątna na przekroju struktura chrząstki włóknistej, będąca przedłużeniem panewki niektórych stawów. U człowieka występuje np. w stawie biodrowym i ramiennym. Jest unaczyniony i unerwiony, w odróżnieniu od chrząstki stawowej. Pogłębia panewkę i powiększa ją, zabezpieczając ruchy w stawie^[1]. W stawie biodrowym przyczynia się do ochrony głowy kości udowej przed uderzeniami o kostny brzeg panewki oraz zabezpieczenia pełnego ruchu w stawie. Jest strukturą wewnątrzstawową, która jest bogato unaczyniona i unerwiona, co determinuje dolegliwości bólowe w przypadku jego uszkodzenia.

Najczęstszą przyczyną uszkodzenia jest pojedynczy uraz lub sumujące się mikrourazy powstające podczas powtarzalnych czynności sportowych. Niecharakterystycznymi objawami uszkodzenia są bóle w okolicy pachwiny, przeskakiwanie wewnątrz stawu, utykający chód, ograniczenie ruchomości. Badaniem obrazującym uszkodzenie obrąbka stawowego jest rezonans magnetyczny z kontrastem podanym do stawu biodrowego oraz artroskopia diagnostyczna. Najczęstszymi uszkodzeniami obrąbka stawowego są jego niestabilne pęknięcia lub rozdarcia. Dzięki bogatemu ukrwieniu obrąbek posiada możliwość gojenia w przypadku wykonania odpowiednich procedur naprawczych, które właśnie drogą artroskopową mogą być przeprowadzone. W przypadku uszkodzenia nienaprawialnego, uszkodzone fragmenty są wycinane i usuwane poza staw.

• Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka. Wyd. XIII. T. 1. Warszawa: PZWL, 2010, s. 213.
• AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-4323-5 .