Obręcz zęba – Wikipedia, wolna encyklopedia

Widok na siekacz górny człowieka od strony językowej. Obręcz tego zęba znajduje się u podstawy, w zaznaczonym podświetleniem obszarze.

Obręcz zęba (łac. cingulum) – cecha anatomiczna występująca między innymi na przednich zębach, jak siekacze czy kły. Odnosi się do części zęba, pojawia się od strony językowej i podniebiennej, tworzy wypukłą guzowatość na szyjkowej trzeciej części korony. Reprezentuje językowy lub podniebienny płat rozwojowy[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ash, Major M. and Stanley J. Nelson. Wheeler’s Dental Anatomy, Physiology, and Occlusion. 8th edition. 2003. ISBN 0-7216-9382-2.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Obręcz_zęba&oldid=74889994”