Scyntygrafia receptorowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Scyntygrafia receptorowa przy użyciu pentetreotydu znakowanego ¹¹¹In. W październiku 2003 roku stwierdzono zwiększony wychwyt w lewym płacie tarczycy; w kwietniu 2005 roku uwidocznił się guz krezki, wywołujący objawy kliniczne zespołu Cushinga^[1].

Scyntygrafia receptorowa – badanie scyntygraficzne pozwalające ocenić obecność i rozmieszczenie receptorów somatostatynowych w tkankach. Duża gęstość receptorów wskazuje na patologiczny charakter tkanki, np. guzów neuroendokrynnych przewodu pokarmowego (GEP NET), gruczolaków przysadki, ziarniniaków i ognisk aktywacji leukocytów w przebiegu chorób z autoimmunizacji. Metoda polega na podaniu dożylnym analogów somatostatyny (najczęściej oktreotydu) skoniugowanych z niewielkimi cząsteczkami związków organicznych (np. DTPA) i jonami izotopów promieniotwórczych (indu 111, technetu 99m).

Zobacz też

celowana radioterapia analogami somatostatyny

Przypisy

↑ Fasshauer et al. Ectopic Cushing' syndrome caused by a neuroendocrine carcinoma of the mesentery. „BMC Cancer”. 6. 108, 2006. PMID: 16643652.

Bibliografia

Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne, tom 1. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-031-0.
Bogdan Pruszyński (red.): Radiologia. Diagnostyka obrazowa. Rtg, TK, MR i radioizotopy. Wyd. II unowocześnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 509. ISBN 83-200-2780-2.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1] Fasshauer et al. Ectopic Cushing' syndrome caused by a neuroendocrine carcinoma of the mesentery. „BMC Cancer”. 6. 108, 2006. PMID: 16643652.

[1]