Oddział zabezpieczenia ruchu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Oddział zabezpieczenia ruchu – element ugrupowania wojsk inżynieryjnych doraźnie utworzony do urządzania i utrzymywania dróg z których korzystają wojska. Tworzy się go w oddziałach i związkach taktycznych na bazie pododdziałów inżynieryjno-drogowych lub saperskich, zazwyczaj wzmocnionych pododdziałami innych rodzajów wojsk (piechoty zmechanizowanej, czołgów) i wyposaża w niezbędny sprzęt oraz materiały do prowadzenia rozpoznania i wykonywania prac drogowych^[1].

Oddział zabezpieczenia ruchu tworzy się celem zapewnienia przejezdności dróg marszu, a w wypadkach koniecznych wykonania objazdów czy przygotowania dróg na przełaj. W czasie marszu wykonywanego na obszarze kraju ściśle współpracuje z siłami układu pozamilitarnego. Swoje zadana realizuje przede wszystkim w sytuacjach wykluczających ich działanie, szczególnie w bliskim kontakcie z przeciwnikiem^[2][3]. Skład i wyposażenie OZR ustała się w zależności od charakteru działań wojsk (przewidywanego tempa ich przesunięcia), stopnia przekraczalności terenu, rodzaju zapór oraz zniszczeń, pory roku i warunków atmosferycznych.

OZR dzieli się na grupy^[4]:

• rozpoznania
• drogową
• mostową
• ubezpieczenia bojowego

OZR może być wyposażony w trały przeciwminowe, spycharki szybkobieżne, dźwigi samochodowe, mosty towarzyszące, składane konstrukcje mostowe, przenośne nawierzchnie drogowe, materiał wybuchowy itp.

• ugrupowanie bojowe
• marsz

• Michał Huzarski: Taktyka ogólna wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-91-3.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
• Regulamin działań wojsk lądowych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych, DWLąd16/99.
• Zbigniew Ściborek (red.): Działania taktyczne wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 1995.