Oddział partyzancki „Czantoria” – Wikipedia, wolna encyklopedia

Oddział partyzancki „Czantoria” – polski oddział ruchu oporu działający podczas II wojny światowej.

Oddział partyzancki „Czantoria” powstał wiosną 1941 r., a w 1942 r. wszedł w skład Armii Krajowej jako pluton „Ustroń” i podlegał Inspektoratowi Rybnickiemu AK. W połowie 1943 r. liczył 23 żołnierzy pod dowództwem Klemensa Starzyka pseudonim „Szpak”. Działał głównie na terenie pasma Stożka i Czantorii oraz okolicznych miejscowościach, rozbrajając niemieckich żołnierzy i policjantów, likwidując konfidentów. 30 listopada 1943 r. hitlerowcy osaczyli 10 partyzantów z oddziału w zdekonspirowanej ziemiance na stokach Małej Czantorii. Czterem partyzantom udało się przebić przez pierścień obławy. Pozostała Szóstka, wraz z dowódcą oddziału, zginęli po krótkiej walce. Ich prochy spoczywają na cmentarzu ewangelickim w Nydku^[1].

• Klemens Starzyk pseudonim „Szpak”. Dowódca Oddziału
• Alojzy Badura pseudonim „Tobiasz”
• Jan Bujok pseudonim „Jawor”
• Jan Polok pseudonim „Lis”
• Jan Pytel pseudonim „Góra”
• Paweł Śliż pseudonim „Czarny”

Skromny Pomnik upamiętniający śmierć członków oddziału znajduje się na Małej Czantorii.

30 listopada w okolicznych miejscowościach jest obchodzony Dzień pamięci oddziału Armii Krajowej „Czantoria”^[2].