Odocoileini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Odocoileini
Pocock, 1923[1]
Ilustracja
Przedstawiciel plemienia – samiec mulaka białoogonowego (Odocoileus virginianus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

przeżuwacze

Infrarząd

Pecora

Rodzina

jeleniowate

Podrodzina

sarny

Rodzaj

Odocoileini

Typ nomenklatoryczny

Odocoileus Rafinesque, 1832

Rodzaje

18 rodzajów (w tym 7 wymarłych) – zobacz opis w tekście

Odocoileiniplemię ssaków z podrodziny saren (Capreolinae) w obrębie rodziny jeleniowatych (Cervidae).

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Plemię obejmuje gatunki występujące w Eurazji i Ameryce[12].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Podział systematyczny

[edytuj | edytuj kod]

Do plemienia należą następujące występujące współcześnie rodzaje[13][12][14][15]:

Opisano również kilka rodzajów wymarłych:

  1. Typ nomenklatoryczny: Rangifer C.H. Smith, 1827.
  2. Typ nomenklatoryczny: Elaphalces Brookes, 1828 (= Odocoileus Rafinesque, 1832).
  3. Typ nomenklatoryczny: Mazama C.H. Smith, 1827.
  4. Typ nomenklatoryczny: Subulus Brookes, 1828 (= Odocoileus Rafinesque, 1832).
  5. Pisownia oryginalna; takson zdefiniowany jako podrodzina w obrębie Bovidae.
  6. Typ nomenklatoryczny: Pudu J.E. Gray, 1852.
  7. Typ nomenklatoryczny: Blastocerus Wagner, 1844.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d R.I. Pocock. On the External Characters of Elaphurus, Hydropotes, Pudu, and other Cervidae. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1923 (1), s. 206, 1923. (ang.). 
  2. Brookes 1828 ↓, s. 61.
  3. a b c Brookes 1828 ↓, s. 62.
  4. J.E. Gray: Catalogue of the specimens of Mammalia in the collection of the British Museum. Cz. 3. London: The Trustees, 1852, s. 188. (ang.).
  5. J.E. Gray: Catalogue of ruminant Mammalia (Pecora, Linnæus) in the British Museum. London: British Museum, 1872, s. 66. (ang.).
  6. L. Kraglievich. Contribución al conocimento de los ciervos fósiles del Uruguay. „Anales del Museo de Historia Natural de Montevideo”. 3 (2), s. 426, 1932. (hiszp.). 
  7. Simpson 1945 ↓, s. 154.
  8. Simpson 1945 ↓, s. 155.
  9. P. Hershkovitz. Neotropical deer (Cervidae). Part I. Pudus, genus Pudu Gray. „Fieldiana Zoology”. New series. 11, s. 8, 1982. (ang.). 
  10. Heckeberg i in. 2016 ↓, s. 16.
  11. Heckeberg i in. 2016 ↓, s. 17.
  12. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 316–320. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  13. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.12) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2024-01-08]. (ang.).
  14. Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 171–174. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  15. J. Barrio, E.E. Gutiérrez & G. D’Elía. The first living cervid species described in the 21st century and revalidation of Pudella (Artiodactyla). „Journal of Mammalogy”. 105 (3), s. 577–588, 2024. DOI: 10.1093/jmammal/gyae012. (ang.). 
  16. R.J. Hoffstetter. Les mammifères pléistocènes de la république de l’Équateur. „Mémoires de la Société Géologique de France”. 66, s. 361, 1952. (fr.). 
  17. Ameghino 1889 ↓, s. 610.
  18. R.J. Hoffstetter. La faune pléistocène de Tarija (Bolivie). Note préliminaire. „Bulletin du Muséum national d’histoire naturelle”. 2e série. 35 (2), s. 201, 1963. (fr.). 
  19. Ameghino 1889 ↓, s. 613.
  20. E. Carette. Cérvidos actuales y fósiles de Sudamérica. Revisión de las formas extinguida pampeanas. „Revista del Museo de la Plata”. 26, s. 461, 1922. (hiszp.). 
  21. B. Kurtén. A new Pleistocene genus of American mountain deer. „Journal of Mammalogy”. 56 (2), s. 507, 1975. DOI: 10.2307/1379377. (ang.). 
  22. Ameghino 1889 ↓, s. 605.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]