Olimpiada Astronomiczna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Olimpiada Astronomiczna (oficjalna nazwa MEN: Olimpiada z Astronomii i Astrofizyki[1]) – olimpiada szkolna z zakresu astronomii, organizowana od roku szkolnego 1957/58 dla uczniów szkół ponadpodstawowych, a następnie szkół ponadgimnazjalnych. Organizatorem zawodów jest Planetarium Śląskie. Przewodniczącym Komitetu Głównego Olimpiady jest prof. dr hab. Andrzej Sołtan[2] z Centrum Astronomicznego im. Mikołaja Kopernika PAN.

Olimpiada jest finansowana przez Ministerstwo Edukacji Narodowej, na podstawie wyników otwartego konkursu ofert[3].

Zawody podzielone są na trzy części[4]:

  • etap szkolny – rozwiązanie dwóch serii zadań (w tym zadania obserwacyjnego) i przesłanie rozwiązań do Komitetu Głównego Olimpiady;
  • etap okręgowy – rozwiązanie czterech zadań, w tym jednego praktycznego;
  • etap centralny – rozwiązanie sześciu zadań (w tym jednego obserwacyjnego) w dwóch turach. W przypadku złej pogody zadanie obserwacyjne zamienione jest na zadanie z analizy danych.

Najlepsza piątka uczestników etapu centralnego otrzymuje nominację do reprezentacji Polski na Międzynarodowej Olimpiadzie z Astronomii i Astrofizyki.

Uprawnienia wynikające z uzyskania statusu laureata bądź finalisty są zróżnicowane w zależności od danej uczelni. Decyzje Senatów mogą pozwolić na całkowite lub częściowe zwolnienie z rekrutacji na studia[a].

  1. Muszą pozostawać w zgodzie z ustawą z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Henryk Chrupała, Marek Tadeusz Szczepański, 25 lat olimpiad astronomicznych, Wydanie pierwsze, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1986, ISBN 978-83-02-02321-7 [dostęp 2024-09-24].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]