Operator warunkowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Operator warunkowy (ang. conditional operator; ternary operator) – konstrukcja języków programowania, w których odróżnia się wyrażenia od instrukcji, będący formą instrukcji warunkowej wyrażoną za pomocą operatora trójargumentowego; bywa ona instrukcją wyrażeniową. Umożliwia ona sprawdzenie warunku na poziomie wyrażenia, co w pewnym stopniu zaciera rozróżnienie między wyrażeniami a instrukcjami, dzięki czemu przy jej rozsądnym używaniu kod źródłowy może zyskać na zwięzłości i prostocie.

W językach C, C++, Java, JavaScript, C#, Perl, PHP (od wersji 5.3) i Ruby operator ten ma postać:

warunek ? wyrażenie1 : wyrażenie2 

W języku Python ma on nieznacznie inną składnię^[1]:

wyrażenie1 if warunek else wyrażenie2 

naśladującą język naturalny (w tym wypadku język angielski).

Działanie operatora polega na sprawdzeniu wartości logicznej wyrażenia warunek i zwrócenie na jej podstawie jednej z wartości: wyrażenie1, gdy jest warunek jest prawdziwy i wyrażenie2, gdy jest warunek jest fałszywy; wartość wyrażenia, które nie zostało zwrócone zwykle nie jest obliczana.

Operator nie występuje we wszystkich językach o wyróżnionej charakterystyce, czego przykładem może być Pascal. Ponadto języki, w których nie wyróżnia się wyrażeń i instrukcji, np. języki funkcjonalne, mogą używać do tego celu zwykłej instrukcji warunkowej nie potrzebując osobnego operatora warunkowego.

Przypisanie

zmienna = warunek ? wyrażenie1 : wyrażenie2; 

daje taki sam rezultat, co

if (warunek)     zmienna = wyrażenie1 else     zmienna = wyrażenie2;