Opis bibliograficzny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Opis bibliograficzny – charakterystyka pozwalająca jednoznacznie określić dany dokument. W opisie wymienia się cechy formalne danej publikacji. Występują różne stopnie szczegółowości opisu w zależności od jego przeznaczenia.

Opis bibliograficzny zasadniczy (rejestracyjny) zawiera główne cechy wydawnicze, zawarte w tytulaturze.

Podstawowe dane pobiera się z głównej strony tytułowej^{[potrzebny przypis]}. Jeżeli jest to konieczne do prawidłowej identyfikacji dokumentu, czerpie się je również z następujących źródeł (na zasadzie substytutu strony tytułowej), w podanej kolejności:

• z okładki, nagłówka, metryki wydawnictwa;
• z innych preliminariów, z obwoluty, z żywej paginy;
• z innych części: wstępu, przedmowy, spisu treści, załączników;
• spoza opisywanego wydawnictwa.

W uzasadnionych przypadkach opis może być uzupełniony o adnotacje wyjaśniające lub zawartościowe. Skrócony opis wymienia tylko niezbędne elementy, umożliwiające identyfikację dokumentu. Obecnie^[kiedy?], opisując poszczególne typy dokumentów, stosuje się odpowiednie arkusze norm^{[potrzebny przypis]}.

• strefa tytułu i oznaczenia odpowiedzialności
• strefa wydania
• strefa specjalna
• strefa adresu wydawniczego
• strefa opisu fizycznego
• strefa serii
• strefa uwag
• strefa ISBN

Opis bibliograficzny – zespół informacji niezbędnych do identyfikacji opisywanego dokumentu oraz informacji uzupełniających, które mogą być dodawane dla bliższego scharakteryzowania dokumentu.

• PN-82/N-01152 Opis bibliograficzny
• Encyklopedia wiedzy o książce, Ossolineum, Wrocław, 1971