Opona run-flat – Wikipedia, wolna encyklopedia

Opona run-flat – rodzaj opony, która po utracie ciśnienia (np. w wyniku przebicia lub uszkodzenia) ma umożliwiać kontynuację jazdy – z ograniczoną prędkością i przez określony dystans. Zazwyczaj mowa o nieprzekraczaniu 80 km/h i przejechaniu maksymalnie 80 km.

Pierwsze opony wykorzystujące rozwiązanie trybu dojazdu awaryjnego, a mające wpływ na późniejszy rozwój ogumienia run-flat, zaproponowały marki Michelin oraz Goodyear w latach 30. XX wieku. Na szerszą skalę ten typ ogumienia zaczęto produkować w latach 80. XX wieku. Dzisiejsze modele run-flat znajdują się w ofertach wielu producentów z branży oponiarskiej i są one wynikiem połączenia różnych pomysłów, pojawiających się na przestrzeni lat.^[1]

Wzmocniona konstrukcja

Boczne ściany opony są wzmocnione za pomocą gumowej wkładki, która ogranicza utratę ciśnienia. Technologię stosują m.in.: Continental (SSR Self Supporting Runflat)^[2], Nokian Tyres (RFT – Run Flat Technology)^[3], Michelin (ZP – Zero Pressure)^[4].

Pierścień nośny

W oponie znajduje się pierścień nośny, który odgrywa rolę nośnika i podpory, by ogumienie nie zsuwało się z felgi z powodu spadku wartości ciśnienia. Technologię stosują m.in.: Bridgestone (BSR – Bridgestone Support Ring)^[5], Continental (CSR – ContiSupportRing).

Samouszczelnienie

Wewnątrz opony znajduje się warstwa uszczelniająca, wykazująca zdolność do zasklepienia miejsca przebicia. W ten sposób powstała wcześniej szczelina zostaje wypełniona, co zapobiega utracie ciśnienia^[6]. Technologię stosują m.in.: Pirelli (SWS – Safety Wheel System)^[7], Continental (ContiSeal™)^[8], w autach ciężarowych Goodyear (DureSeal)^[9].