Oprawa sakwowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Oprawa sakwowa – rodzaj oprawy średniowiecznej używanej od XIV do XV wieku w Europie Zachodniej przez mnichów, duchowieństwo i arystokrację. Charakteryzowała się puszczonym u dołu księgi płatem okładziny, którego nie obcinano ani nie podwijano pod deskę. Końce płatu związywano w węzeł, który służył jako uchwyt i pozwalał na przytwierdzenie księgi do pasa. Materiał obleczeniowy stanowiła miękko garbowana skóra jelenia bądź tkanina. Najczęściej oprawiano w ten sposób małe książki zabierane w podróż, m.in. brewiarze, modlitewniki i godzinki.

Oprawa tworzyła sakwę chroniącą księgę przed zabrudzeniem i zniszczeniem.

O powszechnym użyciu oprawy świadczy ich występowanie, np. w miniaturach (Ponyfikat Erazma Ciołka), w rzeźbach ołtarzowych (ołtarz Wita Stwosza), freskach, pieczęciach czy haftach, na których występują jako atrybuty świętych, niekiedy uczonych.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Encyklopedia książki T. 2: K-Z, pod red. A. Żbikowskiej-Migoń; pod red. M. Skalskiej-Zlat, Wrocław 2017, s. 316-317. ISBN 978-83-229-3543-9.
  • Barbara Bieńkowska, Elżbieta Maruszak, Książka na przestrzeni dziejów, Warszawa: Wydawnictwo Centrum Edukacji Bibliotekarskiej,Informacyjnej i Dokumentacyjnej im. Heleny Radlińskiej, 2005, s. 57, 304, ISBN 83-88581-21-X, OCLC 69448988.
  • Barbara Bieńkowska, Halina Chamerska, Zarys dziejów książki, Warszawa: Centrum Ustawicznego Kształcenia Bibliotekarzy. Wydaw. Spółdzielcze, 1987, s. 83, ISBN 83-209-0557-5, OCLC 834814929.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]