Optimal Asymmetric Encryption Padding – Wikipedia, wolna encyklopedia

Optimal Asymmetric Encryption Padding – schemat szyfrowania przypominający sieć Feistela, wymyślony w 1994 przez Bellare’a i Rogawaya. OAEP jest często stosowany w połączeniu z RSA do wstępnego zaszyfrowania wiadomości. OAEP wykorzystuje dwie funkcje haszujące, a także dodaje element losowości, przez co jest schematem niedeterministycznym. OAEP zapewnia bezpieczeństwo „all-or-nothing”, co oznacza, że adwersarz nie może odszyfrować części kryptogramu niezależnie od jego całości. Wynika to z faktu zastosowania funkcji haszujących.

Schemat OAEP

• ${\displaystyle n}$ – długość w bitach modułu RSA,
• ${\displaystyle k_{0}}$ i ${\displaystyle k_{1}}$ – ustalone liczby całkowite,
• ${\displaystyle m}$ – wiadomość długości ${\displaystyle (n-k_{0}-k_{1})}$ bitów,
• ${\displaystyle G}$ i ${\displaystyle H}$ – ustalone funkcje haszujące.

Algorytm szyfrowania:

• konkatenujemy wiadomość ${\displaystyle m}$ z ciągiem ${\displaystyle k_{1}}$ zer, otrzymując ciąg ${\displaystyle m00...0}$ długości ${\displaystyle (n-k_{0})}$ bitów,
• generujemy losowy ciąg ${\displaystyle r}$ długości ${\displaystyle k_{0}}$ bitów,
• wykonujemy ${\displaystyle G(r),}$ otrzymując ciąg długości ${\displaystyle (n-k_{0})}$ bitów,
• ${\displaystyle X=m00...0\oplus G(r),}$
• ${\displaystyle Y=H(X)\oplus r,}$
• wynikiem jest konkatenacja ${\displaystyle X||Y.}$

Algorytm deszyfrowania:

• ${\displaystyle r=Y\oplus H(X),}$
• ${\displaystyle m00...0=X\oplus G(r).}$