Ortofotomapa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ortofotomapa, mapa fotograficzna – mapa, której treść przedstawiona jest obrazem aerofotograficznym (zwykle zdjęcia lotnicze lub satelitarne powierzchni ziemskiej) przetworzonym metodą różniczkową oraz przedstawiona w nawiązaniu do układu współrzędnych przyjętego odwzorowania kartograficznego. Inaczej zespół przetworzonych zdjęć lotniczych, dopasowanych do jednolitej skali i wpasowanych na punkty osnowy geodezyjnej (fotogrametrycznej).

Ortofotomapa w przeciwieństwie do zdjęcia lotniczego charakteryzuje się:

• rzutem ortogonalnym (a nie środkowym),
• jednolitą skalą dla całej powierzchni terenu (skali nie mają jednak obiekty wystające ponad powierzchnię terenu np. domy, drzewa).

Ortofotomapa tworzona jest przez:

• orientację wewnętrzną zdjęć, oraz orientację wzajemną i absolutną (aerotriangulacja)
• pozyskanie numerycznego modelu terenu (lub podczytanie z zewnętrznych źródeł)
• ortorektyfikację, czyli korekcję geometryczną zdjęć (zmiana położenia pikseli obrazu wynikająca z deniwelacji i właściwości rzutu środkowego)
• mozaikowanie czyli łączenie ortoobrazów według jakiegoś kroju sekcyjnego
• rasteryzację z treścią wektorową (szczegóły, ramki i opisy pozaramkowe).

• mapa, plan
• fotoszkic

• wodgik.katowice.pl