Ostojnica – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ostojnica – główna podłużna część ostoi. Mianem ostojnic nazywamy dwie główne podłużne belki (profile stalowe lub drewniane, lub ich zespół) przenoszące większość obciążeń pionowych i podłużnych działających na ostoję.

W wagonach 2 i 3 osiowych starszej budowy do ostojnic przymocowane są widły maźnicze lub inne elementy prowadzące zestawy kołowe.

W lokomotywach, o budowie ostojnicowej, ostojnice posiadają wykroje maźnicze odpowiednio do liczby osi prowadzonych w ostoi.

W przypadku wózków zwrotnych mianem ostojnic nazywamy główne podłużne belki ostoi wózka. Podobnie jak w przypadku ostojnic lokomotyw i wagonów, do ostojnic przymocowane są elementy prowadzące zestawy kołowe.

• Jan Ucieszyński, Ostoje wagonów osobowych. Wydawnictwa Komunikacyjne, Warszawa 1956,
• Jan Ucieszyński, Wózki wagonów osobowych. Wydawnictwa Komunikacyjne, Warszawa 1958,
• Union Internationale des Chemin de fer, Recueil des termes concernante l'emploi et l'échange du matériel roulant, Tome II - Nomenclature illustrée. Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1965