Ostre serce płucne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zator płucny ze wzmianką o ostrym sercu płucnym
Cor pulmonale acutum
Klasyfikacje
ICD-10

I26.0

Ostre serce płucne (ostry zespół płucno-sercowy, łac. cor pulmonale acutum, ang. acute pulmonary heart disease) – zespół objawów wywołany nagłym wzrostem ciśnienia krwi w krążeniu małym[1].

Etiologia

[edytuj | edytuj kod]

Zazwyczaj przyczyną są zatory tętnic płucnych powstałe na skutek oderwania się zakrzepów uformowanych w żyłach dużego obiegu krwi lub w prawej komorze serca, znacznie rzadziej tłuszczowe lub powietrzne. Są one częstym powikłaniem poporodowym i pooperacyjnym (szczególnie operacji w obrębie miednicy mniejszej). Inne przyczyny obejmują:

Powyższe choroby zazwyczaj nie doprowadzają na tyle szybko do powstania nadciśnienia płucnego, w większości przypadków wywołują inny stan – podostre serce płucne[1].

Patogeneza

[edytuj | edytuj kod]

Ciężkość choroby zależy od wielkości zatoru i skurczu drożnych naczyń płucnych. Wskutek zaburzeń hemodynamicznych zmniejsza się wyrzut serca i dopływ krwi do lewego przedsionka, maleje wysycenie krwi tętniczej tlenem, ciśnienie krwi w prawym sercu i żyłach obwodowych maleje. Powstaje niedokrwienie mięśnia sercowego (może go potęgować skurcz naczyń wieńcowych z powodu podrażnienia nerwu błędnego, tzw. odruch płucno-wieńcowy)[1].

Czynniki ryzyka

[edytuj | edytuj kod]

Objawy

[edytuj | edytuj kod]

Obraz kliniczny

[edytuj | edytuj kod]

Masywna niedrożność tętnic płucnych zazwyczaj wywołuje nagłą śmierć poprzedzoną objawami gwałtownie narastającej duszności, bólem w klatce piersiowej i lękiem. Do innych objawów należą: nagle pojawiająca się sinica oraz ekstremalny spadek ciśnienia tętniczego. Mniejszy zator może dawać słabsze objawy, mimo to często prowadzi do zgonu chorego.

P pulmonale

Badanie fizykalne

[edytuj | edytuj kod]

Leczenie i rokowanie

[edytuj | edytuj kod]

Leczenie opiera się na podawaniu:

Ważne jest też zwalczanie wstrząsu. Szybko przeprowadzona embolektomia może uratować chorego.

Rokowanie niepomyślne. W przypadku wystąpienia wstrząsu większość przypadków choroby kończy się śmiercią. Małe zatory są mniej niebezpieczne, lecz mogą zwiastować wystąpienie groźniejszego zatoru[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Franciszek Kokot, Choroby Wewnętrzne, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1991, s. 111-112, ISBN 83-200-1551-0.