Pęcherzyki Saviego – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pęcherzyki Saviego^[1][2] (ang. Savi's vesicles) – narządy zmysłów występujące u niektórych spodoustych np. u drętw.

Pęcherzyki te znajdują się w skórze właściwej przedniej części głowy ryby^[2], gdzie tworzą duże skupienia, liczące 100–200 sztuk^[1]. Pęcherzyki te nie mają ujścia na zewnątrz, a każdy z nich zawiera pojedynczy neuromast^[2]. Wyściełane są mechanoreceptorowym nabłonkiem zmysłowym, złożonym z dwóch rodzajów komórek: podporowych i zmysłowych. Komórki podporowe mają na szczycie jednorzęskowe mikrokosmki i pełnią funkcję ochronną dla zmysłowych oraz funkcję wydzielniczą – możliwe, że ich wydzielina jest składową osklepka. Komórki zmysłowe mają na wierzchołkach kinocylia otoczone 40–50 stereocyliami, zbudowane z 11 mikrotubuli: 2 pośrodku i 9 dookoła nich. Unerwienie komórek podporowych zapewnią nerwy ruchowe, a zmysłowych nerwy czuciowe^[1][3].

Funkcja pęcherzyków Saviego nie jest dostatecznie poznana. Przypuszcza się, że wychwytują zmiany ciśnienia słupa wody^[2].

Narządy te zostały nazwane na cześć odkrywcy – Paolo Saviego^[4]. Po raz pierwszy zostały opisane pod nazwą appareil folliculaire nerveux w publikacji z 1844 roku^[5].