Boja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Boja, pława (ang. buoy) – urządzenie pływające zakotwiczone za pomocą martwej kotwicy lub swobodnie dryfujące – bywa wyposażana w znak szczytowy, w reflektor (odbłyśnik radarowy), w światło o określonej charakterystyce, dziś już rzadziej w dzwon lub buczek (dźwięk bez określonej charakterystyki powodowany kołysaniem się boi), także w urządzenia radiowe lub radarowe (Racon). Wyposażenie to zasilane jest z okresowo wymienianego akumulatora lub energią generowaną dzięki słońcu, wiatrowi lub falowaniu. Część boi świetlnych zasilana jest gazem z zainstalowanego zbiornika.^[1][2][3]

Boja została wynaleziona w 1066 roku w Niemczech (rzeka Wezera).

Pławy służące do oznaczania toru wodnego na śródlądowych drogach wodnych bywają też nazywane baken lub bakan (ros. бакeн, бакан) (niderlandzki – baken).

Boje służą do:^[1][2]

• oznakowania nawigacyjnego torów żeglugowych, miejsce niebezpiecznych, granic akwenów – patrz system IALA,
• oznakowania sprzętu rybackiego (np. boje znakowe), hydrograficznego (badanie prądów morskich, falowania itp.),
• oznakowania leżących na dnie kotwic,
• cumowania jednostek pływających,
• oznakowania i komunikacji z niemogącymi się wynurzyć okrętami podwodnymi – boja ratunkowa,
• automatycznego sygnalizowania pozycji wypadku morskiego (radiopława) – EPIRB (Emergency Position-Indicating Radio Beacon), transponder radarowy (SART – Search And Rescue Transponder),
• i inne.

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Pława

Zobacz multimedia związane z tematem: Boja