Płonko – Wikipedia, wolna encyklopedia
wieś | |
Grodzisko średniowieczne w Płonku | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (III 2011) | 61[2] |
Strefa numeracyjna | 56 |
Kod pocztowy | 87-404[3] |
Tablice rejestracyjne | CGD |
SIMC | 0848517 |
Położenie na mapie gminy Radomin | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego | |
Położenie na mapie powiatu golubsko-dobrzyńskiego | |
53°07′19″N 19°08′12″E/53,121944 19,136667[1] |
Płonko – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie golubsko-dobrzyńskim, w gminie Radomin.
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego.
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 61 mieszkańców[2]. Jest najmniejszą miejscowością gminy Radomin.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1877 wieś w gminie Płonne, powiecie rypińskim, przynależąca do rzymskokatolickiej parafii Płonne[4].
Na przełomie XIX i XX w. w posiadaniu niewielkich właścicieli rolnych, m.in. rodziny Sarnowskich oraz Rzymkowskich (po 1922 Balińskich)[5].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 102523
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 952 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ "Skorowidz Królestwa Polskiego czyli spis alfabetyczny miast, wsi, folwarków, kolonii i wszystkich nomenklatur w Guberniach Królestwa Polskiego", red. I. Zinberg, Warszawa 1877
- ↑ Akta notariuszy rypińskich: I. Kaczyńskiego, W. Żochowskiego; AP Toruń o. Włocławek
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Płonko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 311 .