Płyn dziąsłowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Płyn dziąsłowy (skrót PD, ang. GCF – Gingival crevicular fluid) – bogaty w składniki odżywcze płyn będący mieszaniną komórek i substancji wydzielanych w rowku dziąsłowym, ułatwiający adhezję nabłonka. Są to głównie przeciwciała, komórki (wymienione w tabeli poniżej), białka i jony.

Wśród przeciwciał dominują immunoglobuliny G, występują również IgM i IgA^[1]. Spośród składników obronnych organizmu znajduje się w nim również układ dopełniacza^[1]. Białkami są przede wszystkim białka surowicy (np. albumina) i enzymy takie jak kolagenaza, elastaza, trypsyna, lizozym itp^[1]. W skład jonów PD wchodzą zaś sód, potas, wapń, magnez, fosforany – tak więc skład jonowy jest podobny do śliny, z tą jednak różnicą, że stosunek K⁺/Na⁺ jest odwrotny oraz w PD nie występują węglany^[1].

Jego wydzielanie wzrasta w stanach zapalnych przyzębia, co może przyczynić się do destrukcji tkanek przyzębia^[1]. Badanie składu płynu dziąsłowego może być pomocne w ocenie stanu przyzębia^[2].