Pętla nefronu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pętla nefronu (łac. ansa nephroni)^[1], pętla Henlego (łac. ansa Henle)^[1] – część kanalika nerkowego znajdująca się między częścią krętą kanalika proksymalnego a częścią krętą kanalika dystalnego, wyścielona nabłonkiem jednowarstwowym sześciennym i jednowarstwowym płaskim^[2]. Odpowiada za zagęszczanie moczu. Mechanizm ten jest nazywany wzmacniaczem przeciwprądowym. Znajduje się w rdzeniu nerkowym, razem z częścią prostą kanalika proksymalnego oraz kanalikami zbiorczymi. Szczególnie głęboko w rdzeń penetrują pętle nefronów przyrdzeniowych (stanowiących około 20% wszystkich nefronów).

Pętla nefronu składa się z dwóch ramion:

zstępującego – przepuszczalnego dla wody, nieprzepuszczalnego dla rozpuszczonych w niej substancji
wstępującego (cienkiego i grubego) – nieprzepuszczalnego dla wody; odbywa się w nim czynna resorpcja jonów sodowych i chlorkowych do płynu śródmiąższowego.

W pętli absorbowane jest około 25% jonów sodowych, chlorkowych, potasowych, wapniowych i wodorowęglanowych oraz 15% wody.

Nazwa eponimiczna upamiętnia niemieckiego anatoma i patologa Jakoba Henlego^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c BogusławB. Gołąb BogusławB., Słownik eponimów morfologicznych, Warszawa: PZWL, 1974, s. 46 .
↑ WojciechW. Sawicki WojciechW., JacekJ. Malejczyk JacekJ., Histologia, wyd. VI (uaktualnione i rozszerzone), Warszawa: PZWL, 2020, s. 603–607, ISBN 978-83-200-4349-5 .

Biologia. Vademecum maturalne 2011. Monika Balcerowicz (red.). Gdynia: Operon, 2010, s. 258–259. ISBN 978-83-7680-166-7.
Barbara Bukała: Biologia. Fizjologia zwierząt z elementami fizjologii człowieka. Kraków: Wydawnictwo Szkolne Omega, 2005, s. 313–314. ISBN 83-7267-192-3.