PPG – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Typ pojazdu | |
Trakcja | gąsienicowa |
Załoga | 2 |
Historia | |
Prototypy | |
Egzemplarze | 1 |
Dane techniczne | |
Silnik | 1 silnik gaźnikowy rzędowy PMZ |
Transmisja | mechaniczna |
Pancerz | 8 – 20 mm |
Długość | 2,50 m |
Szerokość | 1,72 m |
Wysokość | 0,86 m |
Prześwit | 0,30 m |
Masa | bojowa: 1 730 kg |
Osiągi | |
Prędkość | 18 km/h |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 karabiny maszynowe DT kal. 7,62 mm zapasem amunicji – 1535 pocisków | |
Użytkownicy | |
ZSRR |
PPG (ros. Подвижное пулемётное гнездо) – prototyp tankietki konstrukcji radzieckiej z okresu II wojny światowej, w której załoga przyjmowała pozycję leżącą.
W 1940 wrócono w ZSRR do budowy tankietek. Stało się to po doświadczeniach wyniesionych z wojny z Finlandią, która pozornie wykazała konieczność posiadania tego typu sprzętu. Wojna toczyła się w trudnych warunkach terenowych. Niejednokrotnie też działania toczyły się na lodzie zamarzniętych zbiorników wodnych. Równocześnie przeciwnik niemal nie posiadał sprzętu pancernego. W tej sytuacji posiadanie "Ruchomych gniazd karabinów maszynowych" wydawało się mieć sens.
Pojazd oznaczony Obiekt 216 lub PPG został skonstruowany w marcu 1940 w Zakładach Kirowskich w Leningradzie. Został zbudowany jedynie prototyp.