Celownik PU – Wikipedia, wolna encyklopedia

PU
Ilustracja
Państwo

 ZSRR

Producent

Charkowska Fabryka Nr. 3 w Charkowie i Fabryka Nr. 357 „Progress” w Leningradzie

Rodzaj

Celownik optyczny

Historia
Produkcja

1940 do teraz

Wyprodukowano

do końca wojny ponad 500 tysięcy

Dane techniczne
Wymiary
Długość

169 mm

Wysokość

40 mm

Masa
wyposażenia dodatkowego

270 g

Celownik PU (ros. ПУ) – radziecki celownik optyczny z okresu II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Celownik PU skonstruowano do współdziałania z wyborową wersją karabinu samopowtarzalnego SWT 40[1]. Po zakończeniu produkcji wersji wyborowej SWT-40 w 1942 r., celowniki PU przystosowano do montażu na wyborowych wersjach karabinów powtarzalnych Mosin wz. 1891/30. Celowniki te cieszyły się dużą popularnością i do końca wojny wyprodukowano ich ponad 500 000[2]. Przez pewien czas używano ich również po zakończeniu wojny, zarówno w Armii Radzieckiej, jak i w innych państwach bloku wschodniego (m.in. w Ludowym Wojsku Polskim), po czym zostały zastąpione nowocześniejszymi celownikami. Mimo to celowniki PU nadal produkowane są na użytek cywilny, gdzie znajdują zastosowanie w sporcie oraz myślistwie.

Budowa

[edytuj | edytuj kod]

Celownik PU posiada powiększenie 3,5 x 22 i pole widzenia 4,5 stopnia, a jego układ optyczny składa się z 9 soczewek. Na bębenku odległościowym znajduje się podziałka oznaczona liczbami od 1 do 13 – każdy stopień odpowiada odległości 100 metrów. Na bębenku kierunkowym umieszczone są w obu kierunkach podziałki od 0 do 10 ze znakiem + (plus) dla poprawek w prawo i ze znakiem - (minus) dla poprawek w lewo – każdy stopień odpowiada jednej tysięcznej (oznaczone są tylko stopnie 5 i 10).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. АРМЕЙСКИЕ СНАЙПЕРСКИЕ ПРИЦЕЛЫ - Искусство снайпера - Wojskowe lunety snajperskie [online], www.e-reading.club [dostęp 2020-07-09] (ros.).
  2. Прицелы ПУ - Celownik optyczny PU [online], kalinkaoptics.webasyst.net [dostęp 2020-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-04] (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jerzy Modrzewski: Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07275-2.