Paula Weishoff – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paula Weishoff

Data i miejsce urodzenia	1 maja 1962 Los Angeles
Wzrost	185 cm
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. 1980–1981 USC Trojans 1984–1985 VBC Cassano 1985–1988 Volley Modena 1988–1992 Reggio Emilia 1992–1993 Volley Modena 1993–1995 Leites Nestlé 1995–1996 Hisamitsu Springs
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie srebro Los Angeles 1984 piłka siatkowa (turniej halowy) brąz Barcelona 1992 piłka siatkowa (turniej halowy) Mistrzostwa świata brąz Peru 1982 piłka siatkowa Igrzyska panamerykańskie srebro Caracas 1983 piłka siatkowa Mistrzostwa Ameryki Północnej, Środkowej i Karaibów złoto Meksyk 1981 złoto Indianapolis 1983 Igrzyska dobrej woli brąz Moskwa 1986 piłka siatkowa Grand Prix brąz Pekin 1995

Paula Jo Weishoff, po mężu Hanold (ur. 1 maja 1962 w Los Angeles) – amerykańska siatkarka, dwukrotna medalistka igrzysk olimpijskich^[1].

Weishoff była w składach reprezentacji Stanów Zjednoczonych, która zdobywała złote medale na Mistrzostwach Ameryki Północnej, Środkowej i Karaibów w 1981 w Meksyku i 1983 w Indianapolis, brąz na mistrzostwach świata 1982 w Peru oraz srebro na Igrzyskach Panamerykańskich 1983 w Caracas^[2][3]. Wystąpiła na igrzyskach olimpijskich 1984 w Los Angeles jako najmłodsza amerykańska siatkarka^[4]. Zagrała wówczas we wszystkich trzech meczach fazy grupowej, wygranym półfinale z Peru i przegranym finale z Chinkami^[5][6]. Po turnieju została wyróżniona przez Amerykański Komitet Olimpijski jako siatkarka roku. W 1986 na igrzyskach dobrej woli zdobyła brązowy medal^[3].

Ponownie w igrzyskach olimpijskich uczestniczyła dwanaście lat później w Barcelonie. Po rozegraniu trzech meczy w fazie grupowej zagrała w wygranym ćwierćfinale z Holandią, przegranym półfinale z Kubą oraz w meczu o brąz, w którym amerykanki pokonały Brazylię^[7][6]. Została wybrana wówczas MVP turnieju olimpijskiego. W 1995 zdobyła brąz podczas Grand Prix w Pekinie^[3]. W 1996 po raz kolejny zagrała na igrzyskach olimpijskich, które tym razem odbywały się w Atlancie. Weishoff wystąpiła w pięciu z sześciu meczach fazy grupowej, przegranych pojedynkach w ćwierćfinale z Kubą i o miejsca 5-8. z Koreą Południową oraz zwycięskim meczu o siódme miejsce z Niemkami^[8][6].

Na początku swojej kariery Weishoff grała w amerykańskim klubie USC Trojans i włoskim VBC Cassano. W 1985 przeniosła się do zespołu Volley Modena, z którym trzykrotnie zdobywała wicemistrzostwo Włoch, mistrzostwo w Pucharze Challenge (1986/1987) i Pucharze CEV (1987/1988). W latach 1988–1992 występowała w klubie Reggio Emilia. Dwukrotnie wywalczyła z nim wicemistrzostwo Włoch, wygrała Puchar Challenge w sezonie 1988/1989 i zajęła drugie miejsce w Pucharze CEV 1989/1990. W sezonie 1992/1993 ponownie grała w klubie z Modeny. W 1993 przeniosła się do brazylijskiego Leites Nestlé, z którym w sezonie 1994/1995 zdobyła mistrzostwo Brazylii oraz tryumfowała w Klubowych Mistrzostwach Świata. W sezonie 1995/1996 była zawodniczką japońskiego zespołu Hisamitsu Springs^[9].

W 1997 uzyskała dyplom na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. Następnie pracowała jako trenerka drużyn uniwersyteckich – USC (1997-2003), UC Irvine (2009-2015) i Concordia University Irvine (2004-2008, 2015-obecnie). W 2012 była asystentką trenera reprezentacji olimpijskiej, Hugh McCutcheona, która wywalczyła brązowy medal^[10][11].

W 1998 znalazła się w Volleyball Hall of Fame^[12].

• Paula Weishoff. cuieagles.com. [dostęp 2019-02-12]. (ang.).