Pawieł Sołowjow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pawieł Sołowjow
Павел Александрович Соловьёв
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1917
Alekino, gubernia kostromska

Data i miejsce śmierci

13 października 1996
Perm

Zawód, zajęcie

konstruktor silników lotniczych

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Leninowska Nagroda Państwowa ZSRR
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy

Pawieł Aleksandrowicz Sołowjow (ros. Павел Александрович Соловьёв, ur. 14 czerwca?/27 czerwca 1917 we wsi Alekino w guberni kostromskiej, zm. 13 października 1996 w Permie) – radziecki konstruktor silników lotniczych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pomagał rodzicom w pracy na roli, w 1934 skończył 9 klas szkoły w Kineszmie, a w 1940 Instytut Lotniczy im. Ordżonikidze w Rybińsku, później pracował w doświadczalnym biurze konstruktorskim w Permie kierowanym przez Arkadija Szwiecowa. W 1942 został szefem brygady konstruktorskiej, a w 1944 kierowniczym konstruktorem, podczas wojny z Niemcami pracował m.in. przy budowie silnika M-82 (ASZ-82) dla samolotów Ła-5 i Ła-7 i bombowca Tu-2, później brał udział w modyfikowaniu tego silnika. w latach 1943–1991 należał do WKP(b) i KPZR. Uczestniczył w opracowaniu silnika ASZ-73TK dla bombowca Tu-4 i silnika ASZ-82M dla helikoptera Mi-4, w 1948 został I zastępcą generalnego konstruktora, po śmierci Szwiecowa został szefem biura konstruktorskiego, a w 1953 głównym konstruktorem biura konstruktorskiego. W 1959 kierował pracami nad silnikiem D-20P dla samolotu Tu-124, w 1960 silnika D-25W dla helikoptera Mi-6, później modyfikacji tego silnika dla helikopterów Mi-10 i Mi-12 oraz opracowaniem silnika D-30[1] dla samolotu Tu-134 i jego modyfikacji dla samolotów Ił-62M, Tu-154M i Ił-76. W 1960 otrzymał tytuł profesora, a w 1967 doktora nauk technicznych. W 1981 został członkiem korespondentem Akademii Nauk ZSRR, od kwietnia 1981 do 1988 był dyrektorem generalnym zakładów „Awiadwigatiel” w Permie, następnie przeszedł na emeryturę. W latach 1970–1989 był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR od 8 do 11 kadencji. W 1987 otrzymał honorowe obywatelstwo Permu.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

I inne medale.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Czarna seria śmierci w polskim lotnictwie pasażerskim. salon24.pl. [dostęp 2017-08-19]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]