PeerGuardian – Wikipedia, wolna encyklopedia

PeerGuardian

System operacyjny	Windows 98/Me/2000/XP/Vista/7
Rodzaj	Zapora sieciowa
Licencja	Open Source
Strona internetowa

PeerGuardian i PeerGuardian 2 to otwarte programy rozwijane przez Phoenix Labs. Umożliwiały blokowanie przychodzących i wychodzących połączeń w oparciu o listę blokowanych adresów IP. Ich zadaniem była ochrona prywatności użytkowników przed organizacjami takimi jak RIAA, czy też MPAA podczas używania sieci P2P takich jak FastTrack i BitTorrent. Aplikacja umożliwiała również blokowanie reklam i programów szpiegujących w zależności od preferencji użytkownika.

W 2009 roku projekt PeerGuardian po dwuletnim braku aktualizacji został uznany za porzucony. Jego oficjalną kontynuacją, rekomendowaną przez Phoenix Labs został projekt PeerBlock, który jest rozwijanym klonem PeerGuardiana^[1].

PeerGuardian 1.0 (prowadzony przez Tima Leonarda) napisany był w Visual Basicu i szybko stał się popularny wśród użytkowników sieci P2P, pomimo blokowania tylko protokołu TCP i użytkowania zasobów komputera (pamięci RAM i procesora). Pierwsza wersja została udostępniona jako otwarte oprogramowanie, a następnie rozpoczęto pisanie nowej wersji (2.0, prowadzona przez Cory Nelson) w celu poprawienia niedociągnięć oryginału. Ostatnia wersja, PeerGuardian 2, napisana jest w języku C i C++ i może blokować wszystkie protokoły używające IPv4.

PeerGuardian może pracować pod następującymi systemami operacyjnymi: Windows, Linux i Mac OS X. Używając odpowiednich sterowników PeerGuardian kolejkuje wszystkie połączenia i sprawdza ich status na liście blokowanych adresów.

Formaty binarne (znane jako P2B) powstały razem z wersją beta PeerGuardian 2 w celu utworzenia jak najmniejszej (rozmiarowo) listy blokowanych adresów.

• P2B Wersja 1 – Format ten był używany tylko w najwcześniejszych wersjach PeerGuardian 2. Był skompresowany przy użyciu formatu gzip. Obecnie nie jest używany.

• P2B Wersja 2 – Najbardziej rozpowszechniony format, obsługiwany przez wiele aplikacji, m.in. eMule i PeerGuardian w wersji dla Linuksa. Jest on równoważny pierwszej wersji P2B, z tym że używa kodowania UTF-8 do przechowywania nazw. Format jest używany.

• P2B Wersja 3 – Najnowsza wersja formatu P2B, jest obecnie obsługiwana tylko przez ostatnią wersję PeerGuardian 2 przeznaczoną dla systemu Windows. Wersja ta używa do kompresji formatu 7z.

Oryginalnym formatem dla PeerGuardian wersja 1.x był zwykły plik tekstowy. Wadą tego rozwiązania jest bardzo duży rozmiar plików a co za tym idzie potrzeba większej przepustowości do ich rozsyłania.

Format ten ma następującą postać:

 Nazwa zakresu: PierwszyAdresIP-OstatniAdresIP 

Przykład:

 Localhost:127.0.0.1-127.0.0.1 

Format pliku tekstowego jest używany w eMule, Azureus, Deluge i Protowall.

Działanie programu PeerGuardian jest często źle rozumiane. Wiele osób przypuszcza, że celem działania programu jest ukrywanie adresu IP użytkownika przed różnymi organizacjami, takimi jak RIAA i MPAA. Jednak nie takie są założenia programu.

PeerGuardian został napisany, by zapobiec gromadzeniu dowodów na to, że konkretny adres IP jest podłączony do konkretnej sieci. W większości krajów w przypadku procesu sądowego potrzebne są szczegółowe logi poświadczające udostępnienie konkretnych plików.

Informacje dostarczone przez tracker lub przez węzeł sieci eDonkey są niewystarczające. Organizacje wynajęte przez RIAA, itp. próbują podłączyć się bezpośrednio do indywidualnych użytkowników, aby zebrać dowody. Odbywa się to automatycznie.

W przypadku podstawionych (tzw. fake) serwerów eDonkey PeerGuardian nie pozwoli na połączenie się z nimi, eliminując w ten sposób zagrożenie.

Warto wspomnieć, że ochrona P2P nie jest jedynym celem programu PeerGuardian, monitorowane są również adresy IP, spod których rozsyłane są reklamy i oprogramowanie szpiegujące.

Należy podkreślić (co również robią sami autorzy programu), że PeerGuardian nie jest stuprocentową ochroną, jedynie pomaga w ochronie prywatności, ale jej nie gwarantuje.

Często krytykowana jest również idea list. Ich dokładność bowiem ma kluczowe znaczenie dla funkcjonowania programu.

Obecnie listy adresów blokowanych tworzone są przez Bluetack. Główna lista nazywa się "Level 1" i, jak twierdzi Bluetack, znajdują się na niej jedyne adresy IP, które użytkownicy P2P muszą bezzwłocznie zablokować – pośród nich są całe sieci p2p, kościoły i kilku ISP. Aczkolwiek grupy takie jak Macrovision (używające wielu dynamicznych adresów IP do bezpośredniego ataku na sieci P2P) nie są uwzględnione. Przez to listy te są bardzo nieefektywne i nie spełniają do końca swojego zadania. W wyniku ich stosowania użytkownik blokuje sobie dużą liczbę potencjalnych zasobów, ograniczając w ten sposób efektywność P2P.

Początkowo wersje przeznaczone dla Windows używały nadmiernie procesora. Było to spowodowane przeglądaniem tablic kilka razy na sekundę. Problem został usunięty w wersji 2.0 po wprowadzeniu sprawnego systemu opartego o sterowniki.

• Oficjalna strona PeerGuardian (Phoenix Labs)
• PeerGuardian na SourceForge
• Oficjalna strona projektu PeerBlock