Perowskitowe ogniwo słoneczne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Perowskitowe ogniwo słoneczne (ang. perovskite solar cell, PSC) – rodzaj ogniwa słonecznego, które zawiera związek o strukturze perowskitu, najczęściej hybrydowy organiczno-nieorganiczny materiał na bazie halogenku ołowiu lub cyny jako warstwę aktywną zbierającą światło^[1][2]. Materiały perowskitowe, takie jak metyloamoniowe halogenki ołowiu i całkowicie nieorganiczny halogenek ołowiu i cezu, są tanie i łatwe w produkcji.

Sprawność ogniw słonecznych w urządzeniach wykorzystujących te materiały wzrosła z 3,8% w 2009 roku^[3] do 25,5% w 2020 roku w przypadku układów z jednym złączem^[4], a w przypadku ogniw tandemowych opartych na krzemie do 29,15%^[5], przekraczając maksymalną wydajność jednozłączowych krzemowych ogniw słonecznych. Perowskitowe ogniwa słoneczne w 2016 były najszybciej rozwijającą się technologią fotowoltaiczną^[2]. Z uwagi na bardzo niskie koszty produkcji i perspektywy uzyskania dalszego zwiększenia wydajności stały się one atrakcyjne komercyjnie. Podstawowym problemem jest ich stabilność krótko- i długoterminowa, która jest przedmiotem badań naukowych^[5].

W 2014 roku w Bostonie podczas jesiennego spotkania MRS polska fizyczka Olga Malinkiewicz zaprezentowała opracowany przez siebie proces produkcji arkuszy perowskitowych za pomocą druku atramentowego w niskich temperaturach, co umożliwia wytwarzanie ogniw na rozmaitych powierzchniach, jak np. telefony komórkowe, żaluzje czy karoserie samochodowe^[6]. Technologia ta została uhonorowana nagrodą MIT Technology review dla innowatorów poniżej 35. roku życia^[7].

Naukowcy z University of Toronto również ogłosili, że opracowali metodę taniego nanoszenia metodą nadruku atramentowego materiałów perowskitowych na szkło, tworzywa sztuczne i inne podłoża^[8].

21 maja 2021 roku na terenie Wrocławskiego Parku Technologicznego kierowane przez Olgę Malinkiewicz przedsiębiorstwo Saule Technologies uruchomiło pierwszą na świecie wytwórnię perowskitowych ogniw słonecznych^[9].