Pianka okazała – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pianka okazała
	; Dwa owocniki na azalii
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	pierwotniaki
Typ	Amoebozoa
Podtyp	śluzowce
Klasa	Myxogastrea
Rząd	Stemonitida
Rodzina	Didymiaceae
Rodzaj	pianka
Gatunek	pianka okazała
	Nazwa systematyczna
	Mucilago crustacea P. Micheli ex F.H. Wigg.; Prim. fl. holsat. (Kiliae): 112 (1780)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pianka okazała (P. Micheli ex F.H. Wigg.) – gatunek śluzowca^[2].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Didymiidae, Stemonitida, Myxogastria, Myxogastrea, Mycetozoa, Amoebozoa, Protozoa^[2].

Nazwa polska na podstawie pracy naukowej^[3]. Niektóre synonimy nazwy naukowej^[4]:

Mucilago dictyospora (R.E. Fr.) Lizárraga, G. Moreno & Illana 1999
Mucilago spongiosa (Leyss.) Morgan 1897
Mucor spongiosus Leyss. 1783
Reticularia alba Bull. 1788
Spumaria alba (Bull.) DC. 1805
Spumaria solida (Sturgis) H. Jahn 1923

Morfologia i tryb życia

Plazmodium pianki okazałej może osiągać szerokość do 5 cm i długość do 10 cm. Swoją wewnętrzną strukturą przypomina rafę koralową lub pianę i często obejmuje dookoła pęd rośliny. Ma barwę od białej do kremowej, a na starość, po odpadnięciu kory szarą do czarnej. Podczas wzrostu pełza na podłożu, pozostawiając w miejscu pełzania błoniasty i wapienny szlak. Przygotowując się do wytwarzania zarodników wspina się na suche i zacienione podłoża, np. na łodygi roślin. Może wspinać się nawet na pionowym podłożu. W sprzyjających warunkach wytwarza owocniki o długości 4–10 cm, za młodu białe, w stanie dojrzałym żółte. Mają rozmaity kształt, w zależności od podłoża. Leżnia (hypothallus) przylega bezpośrednio do podłoża. Zewnętrzna kora jest krucha, nasycona węglanem wapnia. Odpada dość szybko. Wewnątrz znajduje się ciemnobrązowa, niemal czarna włośnia tworząca sieć o gęstych oczkach. Jej włókna mają grubość do 4 μm i wolne końce. Zarodniki są okrągłe, fioletowo-brązowe do czarnych. Mają średnicę 10–18 μm, a ich powierzchnia pokryta jest długimi brodawkami i kolcami^[5].

Występowanie i siedlisko

Gatunek kosmopolityczny. Występuje na wszystkich kontynentach poza Antarktydą i Australią (ale jest częsty na Nowej Zelandii)^[6]. W Europie Środkowej występuje w rozproszeniu. Preferuje tereny otwarte, takie jak łąki, pola uprawne, ogrody. Występuje na różnorodnych podłożach, np. na łodygach roślin i krzewów. Pojawia się od marca do listopada^[5].

Przypisy

↑ CABI databases [online] [dostęp 2014-09-25] (ang.).
↑ ^a ^b Index Fungorum. [dostęp 2014-05-14]. (ang.).
↑ Wierzcholska S., Halama M., Panek E., Plášek V., Krzysztofiak A., Romański M., Fałtynowicz W., Krzysztofiak L. 2010. Świat śluzowców, grzybów i mszaków Wigierskiego Parku Narodowego. – Przyroda Wigierskiego Parku Narodowego, seria popularnonaukowa, Suwałki, s. 1–208.
↑ Species Fungorum. [dostęp 2014-01-03]. (ang.).
↑ ^a ^b Hermann Neubert, Wolfgang Nowotny, Karlheinz Baumann, Heidi Marx: Die Myxomyceten Deutschlands und des angrenzenden Alpenraumes unter besonderer Berücksichtigung Österreichs. Bd. 2, Karlheinz Baumann Verlag, Gomaringen 1995, ISBN 3-929822-01-6.
↑ Discover Life Maps. [dostęp 2014-04-18].

[cabi-1] CABI databases [online] [dostęp 2014-09-25] (ang.).

[if-2] Index Fungorum. [dostęp 2014-05-14]. (ang.).

[3] Wierzcholska S., Halama M., Panek E., Plášek V., Krzysztofiak A., Romański M., Fałtynowicz W., Krzysztofiak L. 2010. Świat śluzowców, grzybów i mszaków Wigierskiego Parku Narodowego. – Przyroda Wigierskiego Parku Narodowego, seria popularnonaukowa, Suwałki, s. 1–208.

[sf-4] Species Fungorum. [dostęp 2014-01-03]. (ang.).

[neubert-5] Hermann Neubert, Wolfgang Nowotny, Karlheinz Baumann, Heidi Marx: Die Myxomyceten Deutschlands und des angrenzenden Alpenraumes unter besonderer Berücksichtigung Österreichs. Bd. 2, Karlheinz Baumann Verlag, Gomaringen 1995, ISBN 3-929822-01-6.

[6] Discover Life Maps. [dostęp 2014-04-18].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]