Piaskolec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piaskolec

Gonorynchus gonorynchus[1]
(Linnaeus, 1766)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Nadrząd	otwartopęcherzowe
Rząd	piaskolcokształtne
Rodzina	piaskolcowate
Rodzaj	Gonorynchus
Gatunek	piaskolec
Synonimy
Cyprinus gonorynchus Linnaeus, 1766 Gonorhynchus gonorhynchus (Linnaeus, 1766) Gonorhynchus gonorynchus (Linnaeus, 1766) Gonorhynchus gronovii Valenciennes, 1847
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski

Piaskolec^[3] (Gonorynchus gonorynchus) – gatunek morskiej ryby piaskolcokształtnej z rodziny piaskolcowatych (Gonorynchidae). Gatunek typowy rodzaju Gonorynchus.

Południowo-zachodnia część Oceanu Indyjskiego i zachodni Ocean Spokojny. Sporadycznie spotykany jest w południowo-wschodnim Atlantyku, w okolicach Wyspy Świętej Heleny^[4].

Najczęściej występuje nad piaszczystym dnem wzdłuż linii brzegowej, na głębokościach do 200 m^[3][4], zwykle pomiędzy 70 a 160 m^[5].

Ciało smukłe, wydłużone, cylindryczne, pokryte bardzo małą, ktenoidalną łuską. Pysk ostro zakończony, wysunięty. Przed otworem gębowym położony jest pojedynczy wąsik. Płetwa grzbietowa lekko wcięta, przesunięta daleko ku nasadzie ogona. Nasada płetwy brzusznej leży tuż przed, a nasada płetwy odbytowej rozpoczyna się za nasadą płetwy grzbietowej^[3]. Pęcherz pławny nie występuje. Ubarwienie grzbietu szaroniebieskie. Boki ciała srebrzyste, zaróżowione u dołu. Przednia część płetwy odbytowej i końcówki płetwy ogonowej pomarańczowe lub różowe^[5].

Maksymalna długość ciała nie przekracza 60 cm. Przeciętnie dorasta do 40 cm^[5].

Prowadzi nocny tryb życia. W dzień zakopuje się w piasku lub mule. Żywi się dennymi bezkręgowcami^[4].

Gatunek o niewielkim znaczeniu gospodarczym, poławiany w rybołówstwie jako niewielki przyłów we włokach dennych. Mięso ościste i chude, niewielkiej wartości^[3]. Sprzedawane świeże^[4][5].