Pierwsze, drugie… zapnij mi obuwie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pierwsze, drugie… zapnij mi obuwie
One, Two, Buckle My Shoe
Autor

Agatha Christie

Typ utworu

powieść kryminalna

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Wielka Brytania

Język

angielski

Data wydania

1941

Pierwsze, drugie… zapnij mi obuwie
Odcinek serialu
Poirot
Oryginalny tytuł

One, Two, Buckle My Shoe

Numer odcinka

33

Sezon

Sezon 4
Odcinek 3

Kraj produkcji

Wielka Brytania

Data premiery

19 stycznia 1992[1]

Czas trwania odcinka

1 godz. 43 minuty[2]

Produkcja
Reżyseria

Ross Devenish

Scenariusz

Clive Exton

Muzyka

Christopher Gunning

Produkcja

Carnival Film & Television,
ITV Productions,
London Weekend Television,
Picture Partnership Productions
[3]

Oryginalna stacja telewizyjna

ITV

Chronologia
← Poprzedni odcinek
Death in the Clouds
Następny odcinek →
The Adventure of the Egyptian Tomb

Pierwsze, drugie… zapnij mi obuwie (ang. One, Two, Buckle My Shoe) – powieść kryminalna Agathy Christie, wydana po raz pierwszy w 1941 roku, w Wielkiej Brytanii. Rolę detektywa powierzono Herkulesowi Poirot, w książce pojawia się również inspektor Japp ze Scotland Yardu.

Opis fabuły

[edytuj | edytuj kod]

Pan Morley – znany i ceniony dentysta – zostaje znaleziony martwy we własnym gabinecie. Gdy okazuje się, że jeden z jego pacjentów – pan Amberiotis – zmarł na skutek przedawkowania środków przeciwbólowych, policja uznaje, że Morley popełnił samobójstwo, nie chcąc ponosić odpowiedzialności za błąd w sztuce lekarskiej. To rozwiązanie nie zadowala Herkulesa Poirota, znanego detektywa. Wkrótce okazuje się, że jedna z pacjentek zaginęła.

Rozwiązanie

[edytuj | edytuj kod]

Morderstwo popełnił Allistair Blunt, zamożny finansista, który feralnego dnia był jednym z pacjentów Morleya. Jego głównym celem było zamordowanie Amberiotisa. W tym celu po swojej wizycie u Morleya zamordował go i sam przebrał się w jego fartuch. Tak przygotowany poczekał na Amberiotisa i, udając dentystę, wstrzyknął mu do ust truciznę. Mężczyzna w niczym się nie zorientował, ponieważ przekonany był, że zaaplikowano mu lekarstwo.

Kiedy Hercules Poirot wyjawia Bluntowi, że odkrył prawdę, nawiązuje się między nimi ciekawy dialog. Biznesmen stara się przekonać detektywa, że niektórym ludziom wolno dopuszczać się zbrodni w imię celów wyższych. Ma ich usprawiedliwiać to, że – podobnie jak on – robią wiele pożytecznego dla polityki kraju. Dlatego jego zdaniem Poirot nie powinien iść na policję ze swymi odkryciami. Detektyw pozostaje jednak wierny swoim przekonaniom – dla niego zbrodnia jest zbrodnią, a morderca powinien ponieść zasłużoną karę.

Pierwsze, drugie – zapnij mi obuwie;
Trzecie, czwarte – zamknij drzwi otwarte;
Piąte, szóste – dobierz patyczki proste;
Siódme, ósme – ułóż je prosto;
Dziewiąte, dziesiąte – kura tłusta na zachętę;
Jedenaste, dwunaste – pułapki przepastne;
Trzynaste, czternaste – dziewczyny zalecają się;
Piętnaste, szesnaste – kucharki ciekawskie;
Siedemnaste, osiemnaste – dziewczyny przyjazne;
Dziewiętnaste, dwudzieste – moje talerze są puste.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]