Piotr Łaszkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Łaszkiewicz
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1892
Wiercieliszki

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

KRU Wilno Miasto

Stanowiska

komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Piotr Łaszkiewicz (ur. 13 sierpnia 1892 w Wiercieliszkach, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Wiercieliszkach, w rodzinie Adama. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[1]. Służył w 15 Pułku Piechoty „Wilków”[2]. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 58. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Był wówczas przydzielony do Komendy Miasta Dęblin. W październiku tego roku wrócił do macierzystego pułku na stanowisko dowódcy I batalionu[4]. Później został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu[5].

W listopadzie 1928 został przeniesiony do 1 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko komendanta składnicy wojennej[6]. W marcu 1930 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[7], a w październiku 1931 na stanowisko kwatermistrza[8][9]. W kwietniu 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto celem odbycia praktyki poborowej[10]. W sierpniu tego roku został zatwierdzony na stanowisku komendanta PKU Wilno[11]. 1 września 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Wilno Miasto, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”. Obowiązki komendanta pełnił w następnym roku[12]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13][14].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 67.
  2. Spis oficerów 1921 ↓, s. 64.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 125.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 338.
  5. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 31, 178.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 336.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 115.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 343.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 29, 531.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 35.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 96.
  12. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 860.
  13. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 470.
  14. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 17.
  15. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 29.
  16. M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  17. M.P. z 1938 r. nr 140, poz. 245 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 31.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]