Pistolet maszynowy Ingram M10 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ingram M10
(MAC-10)

Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Military Armament Corporation RPB Industries Inc.
Rodzaj	pistolet maszynowy
Historia
Prototypy	1964
Produkcja	1970 – ?
Dane techniczne
Kaliber	9 mm lub 11,43 mm[1]
Nabój	9 × 19 mm Parabellum lub .45 ACP (11,43 × 23 mm)[1]
Magazynek	30 lub 36 nab. (Parabellum) 30 nab. (.45 ACP)
Wymiary
Długość	280 mm (z kolbą złożoną) 533 mm (z kolbą rozłożoną) 266 mm (tłumik)
Długość lufy	146 mm
Masa
broni	2,84 kg (bez magazynka) 3,52 kg (z magazynkiem, Parabellum 36 nab.) 3,80 kg (z magazynkiem .45 ACP)
wyposażenia dodatkowego	0,54 kg (tłumik)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	366 m/s (Parabellum) 280 m/s (.45 ACP)
Szybkostrzelność teoretyczna	1090 strz./min (Parabellum) 1145 strz./min (.45 ACP)
Multimedia w Wikimedia Commons

Ingram M10 (MAC-10) – amerykański pistolet maszynowy opracowany w 1964 roku w przedsiębiorstwie Military Armament Corporation.

Broń opracował w 1964 roku pracujący w Military Armament Corporation Gordon B. Ingram. Po ogłoszeniu upadłości przez Military Armament Corporation produkcję pistoletu maszynowego przejęła spółka RPB Industries Inc., ale wiele jego klonów powstawało też w wielu innych amerykańskich firmach, takich jak SWD Inc., Cobray i Jersey Arms. Broń była szczególnie chętnie używana w USA, Wielkiej Brytanii, Izraelu, Portugalii, Boliwii, Kolumbii, Gwatemali i Hondurasie.

Jest to broń samoczynno-samopowtarzalna, działająca w oparciu o zasadę odrzutu swobodnego zamka^[1]. Broń strzela z zamka otwartego, co obniża jej celność. Pistolet zdolny jest do prowadzenia ognia zarówno ciągłego jak i pojedynczego, nie posiada ogranicznika długości serii. Ogólny układ broni jest podobny do czechosłowackiego pistoletu maszynowego Sa vz. 48 lub izraelskiego Uzi, ale został on zaprojektowany o wiele później i jego konstrukcja, ani projekt nie pozostają w żadnym związku z powyższą bronią.

Podstawowymi elementami pistoletu maszynowego Ingram M10 są: lufa z osłoną, zamek, obudowa mechanizmu spustowego, rękojeść pistoletowa, magazynek i metalowa rozkładana kolba. Broń produkowano w wariantach z lufą kalibru 11,43 mm (0,45 cala) przystosowaną do naboju pistoletowego Colt (11,43 × 23 mm) lub 9 mm przystosowaną do naboju Parabellum (9 × 19 mm). Długość pistoletu zmniejszono dzięki temu, że w przednim skrajnym położeniu zamek teleskopowo nabiega na lufę. W celu stworzenia jednakowych warunków użytkowania pistoletu przez strzelców lewo- i praworęcznych, wszystkie urządzenia służące do tego celu umieszczone zostały w płaszczyźnie symetrii broni. Rękojeść do napinania zamka znajduje się na górze komory zamkowej, spełniając jednocześnie funkcję bezpiecznika, ryglując zamek w przednim położeniu (po obrocie rękojeści o 90º). Drugi bezpiecznik – nastawny, do blokowania zamka w przednim i tylnym położeniu umieszczono przed kabłąkiem spustu. Przyrządy celownicze usytuowano na komorze zamkowej. Składają się z muszki umieszczonej w osłonie i stałego celownika przeziernikowego. Szczególną cechą broni jest tłumik dźwięku MAC nakręcany na wylot lufy.

Podstawowy sposób strzelania z pistoletu maszynowego Ingram przewiduje trzymanie broni z kolbą przyciśniętą do biodra i korygowanie ognia przez obserwację padania pocisków przy przełączniku ustawionym na ogień ciągły. Do trzymania broni drugą ręką służy rzemień umocowany w przedniej części komory zamkowej.

Poza M10 (MAC-10) opracowano także pistolet maszynowy Ingram M11 (MAC-11) o identycznej konstrukcji, różniącej się wymiarami, masą i rodzajami stosowanych nabojów.