Połażejewo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Połażejewo
wieś
Ilustracja
Pałac Kosińskich (przed remontem)
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

średzki

Gmina

Środa Wielkopolska

Liczba ludności (2022)

184[2]

Strefa numeracyjna

61

Kod pocztowy

63-014[3]

Tablice rejestracyjne

PSR

SIMC

0597096

Położenie na mapie gminy Środa Wielkopolska
Mapa konturowa gminy Środa Wielkopolska, po prawej znajduje się punkt z opisem „Połażejewo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Połażejewo”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Połażejewo”
Położenie na mapie powiatu średzkiego
Mapa konturowa powiatu średzkiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Połażejewo”
Ziemia52°14′58″N 17°23′21″E/52,249444 17,389167[1]

Połażejewo (hist. Polczewo, Poleszeyewo, Poleseyewo, Polazejewo, niem. Pfohlsheim[4]) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie średzkim, w gminie Środa Wielkopolska, przy trasie drogi wojewódzkiej nr 432. Wieś jest siedzibą sołectwa "Połażejewo".

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z XIV wieku i należała ona wówczas do Doliwów. Stanisław Kozierowski wywiódł jej nazwę od zasadźcy Położeja. W latach 1416–1427 właścicielami wsi byli Mikołaj i Świętosław Połażejewscy, a potem (do 1469) Bnińscy z Bnina, m.in. Piotr (kanonik poznański) i Maciej. W 1469 wieś sprzedał na wyderkaf Mikołaj Bniński kasztelanowi santockiemu - Andrzejowi Ryoganowskiemu. Następnie właścicielem był wojewoda sieradzki - Ambroży Pampowski. Od 1501 wsią władała już kapituła gnieźnieńska, dzierżawiąc ją różnym osobom[4]. Wieś duchowna Położejewo, własność kapituły katedralnej gnieźnieńskiej, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie pyzdrskim województwa kaliskiego[5].

Po zagarnięciu dóbr przez Prusaków wieś nadal była dzierżawiona. W 1807 dobra przejęła Komisja Rządząca i podarowała je (wraz z obszernym kluczem) Janowi Henrykowi Dąbrowskiemu. W 1835 córka Dąbrowskiego - Bogusława wyszła za mąż za Teodora Mańkowskiego. Mańkowscy zarządzali majątkiem do 1854, kiedy to sprzedali go Aleksandrowi Czartoryskiemu z Wiednia, który skupował dobra dla swojej żony - Marceliny. Majątek był dzierżawiony (m.in. przez Piotra Koszutskiego). W 1865 Czartoryscy sprzedali swoje dobra różnym nabywcom. Połażejewo posiadali m.in. Józef Golski, Maria von Rekowska, późniejsza żona Witolda Kosińskiego, brata Amilkara, a także rodzina Boeningów[4].

 Osobny artykuł: Kazimierz Boening.

Boeningów wypędzili Niemcy w 1939, a majątek przeszedł pod zarząd niemiecki. Pod koniec okupacji zamieszkiwali tu lotnicy Luftwaffe z jednostki szkoleniowej w Mącznikach. Po wojnie majątek przeznaczono na parcelację (wcześniej mieszkali tu jeszcze krótko lotnicy radzieccy). Pałac poważnie zdewastowano. Zamieszkali w nim niektórzy parcelanci[4].

Z czasem powstała w Połażejewie Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna, w 1970 połączona z podobną, w Rumiejkach. Po 1970 wybudowano dla pracowników bloki mieszkalne. W 2008 spółdzielnię zlikwidowano (pałacu pozbyto się wcześniej)[4].

We wsi była stacja kolejowa Połażejewo.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 107688
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 965 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b c d e f Stanisław Frankowski, Sławomir Pawłowski, Połażejewo - ludzie, historia, zabytki, w: Średzki Kwartalnik Kulturalny, nr 2 (58), s. 48-58, ISSN 1505-1099
  5. Atlas historyczny Polski. Wielkopolska w drugiej połowie XVI wieku. Część II. Komentarz. Indeksy, Warszawa 2017, s. 246.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]