Poloneska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Poloneska (fr. robe à la polonaise) – lekka XVIII-wieczna suknia, z wierzchnią spódnicą otwartą z przodu i drapowaną w trzy podpięte do pasa fałdy: dwa boczne skrzydła i „ogon” z tyłu. Stanik poloneski był dopasowany, a wąskie, sięgające łokci rękawy były zakończone mankietem z marszczonej gazy lub innego delikatnego materiału^[1]. Szczególną cechą poloneski była jej długość – suknia sięgała tylko do kostek, była więc krótsza niż poprzedzające ją ubiory^[2]. Miała różne odmiany, np. suknia zwana czerkieską miała krótkie rękawy, ukazujące spodnią warstwę ubioru^[1].

Suknia à la polonaise pojawiła się we Francji na początku lat 70. XVIII wieku^[1]. Forma sukni nie była wzorowana na stroju polskim^[2]. Jej nazwa była pochodną panującej wówczas mody na „wschodnie”, także rosyjskie czy tureckie ubiory, niekiedy łączona jest też z rozbiorem Polski (trzy fałdy miałyby symbolizować trzech zaborców), ale nie potwierdzają tego przypuszczenia żadne przekazy^[1].

Poloneska szybko stała się modna, zastępując – także dwuwarstwową – suknię à la française^[1]. W Polsce była popularna do lat 90. XVIII wieku^[3].

W latach 70. XIX wieku pojawiło się upięcie na turniurze, nawiązujące do sukni à la polonaise^[3].