Pomoc jeździecka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pomoce jeździeckie – działania (sygnały) jeźdźca, którymi oddziałuje na wierzchowca.

Naturalnymi pomocami jeździeckimi nazywamy stosowanie:

• dosiadu czyli balansu ciała i oddziaływania na grzbiet konia;
• łydek wywierających nacisk na boki konia^[1];
• rąk działających poprzez wodze i kiełzno na żuchwę konia; ^[2]
• głosu jeźdźca używanego rzadko, jako sygnał wspomagający. ^[1]

Sztucznymi pomocami są palcat i ostrogi, które mają wzmocnić działanie jeźdźca wpływając pobudzająco na stan emocjonalny konia. ^[2] Pomocy tych używa się do wspomożenia pomocy naturalnych, zwłaszcza działania łydek i tylko do chwili, gdy koń zareaguje na dawany mu sygnał. ^[1]

Harmonijne użycie pomocy jeździeckich wymaga wielu lat praktyki oraz tzw. wyczucia jeździeckiego. Wyczucie jeździeckie polega na odczuwaniu skali i skuteczności stosowanych pomocy. Instruktorzy i trenerzy w toku szkolenia pomagają wykształcić wyczucie jeździeckie u jeźdźców. Właściwe używanie pomocy jeździeckich przez instruktorów i trenerów prowadzi także do wyszkolenia konia. ^[2]

• Książka na temat użycia naturalnych pomocy w Wyższej Szkole Jazdy (ang. • ros.)