Ponikiew (województwo mazowieckie) – Wikipedia, wolna encyklopedia
![]() | Ten artykuł od 2009-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2011) | |
Strefa numeracyjna | 23 |
Kod pocztowy | 06-102[4] |
Tablice rejestracyjne | WPU |
SIMC | 0123257[5] |
Położenie na mapie gminy Pułtusk ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu pułtuskiego ![]() | |
![]() |
Ponikiew – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie pułtuskim, w gminie Pułtusk[5][6].
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie ciechanowskim.
Wieś rozsławiona 30 stycznia 1868 po upadku deszczu meteorytów. Spadek widziano w całej ówczesnej Polsce aż po Lwów, a także we Wrocławiu i Królewcu. Okazy z tego spadku należą do najliczniejszych polskich meteorytów i są dostępne we wszystkich większych polskich muzeach geologicznych i w wielu zagranicznych. Spadek tego meteorytu opisywany jest jako najliczniejszy deszcz meteorytów kamiennych na świecie. Okazy z tego spadku znane są w nauce pod nazwą meteoryt Pułtusk.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 108027
- ↑ Wieś Ponikiew w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2020-01-27] , liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 953 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Ponikiew 1(3), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 774 .