Prawo Engla – Wikipedia, wolna encyklopedia

Prawo Engla – empiryczna zależność ekonomiczna mówiąca, że w miarę wzrostu dochodów konsumenta (gospodarstwa domowego) wydatki na żywność rosną, lecz ich udział w wydatkach ogółem się zmniejsza^[1]. Innymi słowy, dochodowa elastyczność popytu jest w przypadku żywności w przedziale od 0 do 1, co oznacza, że żywność jest dobrem zwykłym. Przyczyną względnego spadku wydatków na żywność okazuje się ogólny wzrost dochodów.

Nazwa prawa pochodzi od nazwiska niemieckiego ekonomisty-statystyka Ernsta Engla. W opublikowanej w 1857 roku pracy zatytułowanej Die Productions- und Consumptionsverhaeltnisse des Koenigsreichs Sachsen na podstawie belgijskich danych statystycznych Engel analizował strukturę wydatków gospodarstw domowych w zależności od dochodu. Zauważył między innymi, że bezwzględna wysokość wydatków na artykuły żywnościowe rośnie wraz ze wzrostem dochodu oraz liczby osób w gospodarstwie domowym, jednak jednocześnie udział żywności w całości wydatków zmniejsza się wraz ze wzrostem dochodu^[2].

Od tego czasu prawo Engla zostało wielokrotnie potwierdzone empirycznie w różnych państwach i okresach.

Zobacz też

Przypisy

↑ Matthew Bishop: Essential economics: an A−Z guide. New York: Bloomberg Press, 2009, s. 103. ISBN 978-1-57660-351-2.
↑ E. Engel. Die Productions- und Consumptionsverhaeltnisse des Koenigsreichs Sachsen. „Zeitschrift des Statistischen Bureaus des Koniglich Sachsischen Ministeriums des Inneren”, 1857.

Linki zewnętrzne

Economy Professor | Engel's Law [online], economyprofessor.com, 7 października 2011 [dostęp 2015-12-06] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-07] .

[1] Matthew Bishop: Essential economics: an A−Z guide. New York: Bloomberg Press, 2009, s. 103. ISBN 978-1-57660-351-2.

[2] E. Engel. Die Productions- und Consumptionsverhaeltnisse des Koenigsreichs Sachsen. „Zeitschrift des Statistischen Bureaus des Koniglich Sachsischen Ministeriums des Inneren”, 1857.

[1]

[2]