Protesty w Jordanii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych informacji.

Niektóre treści są na pewno lub najprawdopodobniej nieaktualne. Artykuł należy zweryfikować, wskazując w przypisach źródła informacji.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Protesty w Jordanii (2011)

Państwo	Jordania
Miejsca wystąpień	Amman, Irbid, Al-Karak, Az-Zarka, At-Tafila, As-Salt
Początek wystąpień	7 stycznia 2011
Charakter wystąpień	demonstracje
brak współrzędnych

Protesty w Jordanii – antyrządowe protesty w Jordanii, których celem była zmiana rządu, demokratyzacja życia politycznego i wymuszenie na władzach przeciwdziałania pogarszającej się sytuacji materialnej społeczeństwa. Demonstracje rozpoczęły się w styczniu 2011 roku, miały miejsce głównie w stołecznym Ammanie, ale także w innych większych miastach.

Demonstracje zaczęły się 7 stycznia 2011 roku od marszu kilkuset pracowników sektora publicznego w miejscowości na południe od Ammanu. Demonstranci protestowali przeciwko rosnącym kosztom życia^[1].

11 stycznia rząd przeznaczył 169 mln dolarów amerykańskich na obniżenie cen i tworzenie miejsc pracy. Pomimo tego 14 stycznia miała miejsce demonstracja przed siedzibą parlamentu przeciwko wzrostowi cen żywności, bezrobociu, korupcji i niedemokratycznemu charakterowi sceny politycznej. Demonstranci domagali się także dymisji rządu i premiera Samira Rifaia. Demonstracje koordynowali działacze głównej partii opozycyjnej w kraju, Islamskiego Frontu Działań i Bractwa Muzułmańskiego^[2], z którego wymieniona partia się wywodzi.

18 stycznia sekretarz generalny Frontu, Hamza Mansur, zaapelował do króla w sprawie zmiany rządu i przeprowadzenia nowych wyborów parlamentarnych, zarzucił także poprzednim wyborom „nieprzejrzystość”. Premier Samir Rifai pod wpływem demonstracji cofnął podwyżki cen żywności, obniżył cenę benzyny oraz podniósł emerytury i pensje urzędników i wojskowych. Pomimo ustępstw ze strony rządu, w siedmiu miastach kraju miały miejsce wielotysięczne demonstracje, żądające dymisji premiera, głównie związane z Frontem Akcji Islamskiej oraz partiami lewicowymi i panarabskimi^[3].

27 stycznia król wezwał rząd i parlament do szybkiego przeprowadzenia reform w dziedzinie polityki i spraw społecznych, potępił również nieudolność ministrów. Pomimo wprowadzonej obniżki cen żywności protesty nie wygasły, zostały także zapowiedziane kolejne demonstracje^[4].

28 stycznia odbyła się w Ammanie demonstracja 3500 zwolenników reform, głównie z Frontu Akcji Islamskiej oraz partii lewicowych i panarabskich, którzy domagali się dymisji premiera Rafai i podjęcia działań skierowanych przeciw inflacji i bezrobociu^[5][6].

31 stycznia FAI poinformował, że dzień wcześniej jego partia złożyła u premiera Samira Rifaia petycję w sprawie dymisji rządu, powołania rządu jedności narodowej i wprowadzenia reform w ordynacji wyborczej, które pozwolą na stworzenie reprezentatywnego parlamentu. FAI podkreśliła niepodważalność pozycji monarchy^[7]. Pod wpływem demonstracji, 1 lutego premier Samir Rifai podał się do dymisji, a król tę dymisję przyjął. Nowym premierem został mianowany Maruf al-Bachit^[8], który był już premierem w latach 2005-2007. Decyzja ta spotkała się z ostrą krytyką opozycji, która zarzuca nowemu premierowi, że w czasie jego poprzednich rządów miało dojść do sfałszowania wyników wyborów parlamentarnych^[9]. 3 lutego nowy premier zorganizował spotkanie z przedstawicielami FAI, którzy ocenili je pozytywnie, ale nie odwołali planowanych protestów^[10], które odbyły się zgodnie z planem w piątek 4 lutego^[11]. 10 lutego 36 liderów beduińskich wydało oświadczenie oskarżające królową Ranię o korupcję i ingerowanie w rządy^[12].

Wieczorem 16 lutego w Irbidzie miała miejsce demonstracja 1500 osób, byli to głównie przedstawiciele związków zawodowych, członkowie opozycyjnych partii politycznych i organizacji kobiecych, którzy domagali się reform politycznych i socjalnych. Również tego samego dnia miała miejsce demonstracja pracowników uniwersyteckich w Ammanie, która odbyła się pod hasłem ograniczenia władzy i reform konstytucyjnych^[13].

Na 25 lutego zwołano „Dzień Gniewu”^[14]. Na ulice stołecznego Ammanu wyszło 6-10 tys. ludzi^[15], żądających od króla demokratycznych reform, dalszych obniżek cen, przyśpieszenia demokratyzacji systemu politycznego oraz reform gospodarczych^[16].

W marcu 2011 protesty osłabły, jednak 24 marca 500 demonstrantów rozbiło obozowisko na głównym placu stolicy. Większość z nich stanowili studenci i bezrobotni absolwenci uniwersytetów. Dzień później doszło do starć zwolenników i przeciwników króla. Do walk włączyła się policja, która obrzucała kamieniami przeciwników monarchy. Rannych zostało 100 osób, jedna osoba zginęła^[15]. 15 kwietnia 40 policjantów zostało rannych podczas protestów salafitów w mieście Az-Zarka^[17].