Przegub asynchroniczny – Wikipedia, wolna encyklopedia
Przegub asynchroniczny, nierównobieżny lub prosty – rodzaj przegubu napędowego, w którym część napędzająca i napędzana obracają się z tą samą prędkością kątową tylko wówczas, jeśli obydwie części leżą dokładnie w tej samej osi. Każde wychylenie przegubu powoduje pulsacje (zwalnianie i przyspieszanie wału wyjściowego) – tym większe, im większe jest wychylenie.
Pulsacje następują co 90 stopni obrotu. Duża zaletą przegubów asynchronicznych jest ich bardzo prosta konstrukcja, szczególnie w porównaniu do przegubów homokinetycznych, które z kolei nie posiadają wady pulsacji przy dowolnym dopuszczalnym wychyleniu przegubu.
Kąt załamania półosi (stopnie)[1] | 8 | 10 | 20 | 25 | 30 | 40 |
---|---|---|---|---|---|---|
Amplituda wahań prędkości kątowej (procenty) | 2 | 3 | 12,1 | 19,7 | 28,9 | 54 |
Przykładem przegubu asynchronicznego jest przegub Cardana.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Przeguby układu napędowego - część 1 [online], zss.pl [dostęp 2024-04-25] [zarchiwizowane z adresu 2007-09-10] .