Przemiana eutektoidalna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przemiana eutektoidalna – odwracalna przemiana fazowa, w wyniku której przy chłodzeniu z fazy stałej o składzie eutektoidalnym wydziela się mieszanina dwóch faz stałych (eutektoid). Dla określonych układów o danym składzie chemicznym zachodzi w konkretnej temperaturze, zwanej eutektoidalną[1].

Ogólne informacje

[edytuj | edytuj kod]




gdzie:

α, β, γ - fazy stałe

W przypadku przemian eutektoidalnych faza wyjściowa nie doznaje w trakcie przemiany żadnych zmian, aż do momentu przejścia przez nią tzw. frontu przemiany. Powstałe dwie nowe fazy stałe różnią się od fazy wyjściowej strukturą krystaliczną i składem chemicznym.
Przemiana eutektoidalna jest bardzo podobna do wydzielania nieciągłego. W obu przypadkach z roztworu stałego powstaje płytkowa mieszanina faz, przemiana odbywa się na poruszającym się froncie i wymaga bocznego rozprowadzenia domieszki. Występują natomiast dwie zasadnicze różnice:

  • w trakcie przemiany eutektoidalnej zmienia się sieć krystaliczna osnowy, a podczas wydzielania nieciągłego zmienia się jedynie orientacja osnowy
  • boczne rozprowadzanie domieszki przemiany eutektoidalne odbywa się w całej objętości, w przypadku wydzielania nieciągłego odbywa się tylko po granicach ziaren[2].

Charakterystycznym miejscem w układzie równowagi wykazującego istnienie przemiany eutektoidalnej jest punkt eutektoidalny. Ze względu na zawartość domieszki względem tego punktu można wyróżnić trzy stopy:

  • podeutektoidalne
  • eutektoidalne
  • nadeutektoidalne[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Pacyna Jerzy: Metaloznawstwo. Wybrane zagadnienia. Kraków: UWND AGH, 2005. ISBN 83-89388-93-6.
  2. Kędzierski Zbigniew: Przemiany fazowe w układach skondensowanych. Kraków: UWND AGH, 2003. ISBN 83-88408-75-5.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]